Zgłoś

Piątek     Dzień zaskoczył chłodem północy, zagonieni ludzie jednak przystają na ulicy,  gdy plakaty wołają o obecność. Zmierzcha. Niektórzy grzeją gardło czystą, ktoś inny  przygarnie kobietę dla ubarwienia dnia. Zapowiada się rześka odsapka.   Grupa ciekawskich i tych - pewnych swego,  wtula się w tłum, gdzie wiatr na krótką chwilę  zapomina o swojej roli, a może ją powtarza. Nagłośnienie dobre, lecz światło poraża i... słowa... słowa... słowa... jak koślawa mantra... żeby tak chociaż cząstka z nich...                                Kiedy maj się rozmai, rozmotyli tęczami,                        wątpiący zaczną nagarniać pyłki nadziei, że tym razem - w końcu - przecież życie ucieka. Który raz, to coś, co powinno długo pisać, zostawi krzyżyk przy kimś, kto potrafi mówić. Nam znowu zamkną usta, bo na nic one.       7 luty, 2025      

jeśli róże - to prawdziwe niech czarują mnie zapachem a ich płatki urokliwe są milusie i mechate :)))

ach te piersi  już wierszem mnie wabią i ten szal co skrywa odsłania a ja czytam i nie wiem za bardzo szał czy to szal - Podkowiński  zbaraniał :))

uzdrowiciele oświaty wielu już było w historii czy dziecko skorzysta dziś na tym jak tatuś system uzdrowi   :)))

Wielka Chwila w Historii Czarodzieja Napierały: Początek Zniszczenia.   W Krainie Popiołów – Czas Czarodzieja.   Po zrujnowanym mieście, co wiele już przeszło, Czarodziej Napierała ulicami wędruje. W tych  zgliszczach dostrzega wielką szansę, Na nich swoje imperium zbuduje.   Choć inni widzą tylko gruz i nędzę, On w ruinach kreuje nowy ład, Snuje plany o przyszłej potędze, Z niczego stworzy marzeń świat.   Zgliszcza Utraconej Istoty – Królestwo Kłamstw.   Czarodziej Napierała buszuje w ludzkich umysłach, Jak po mieście, gdzie z każdym krokiem sieje zamęt, Buduje swoje królestwo z kłamstw i fałszywych obietnic, A umysły, niczym ulice, wypełnia strachem i iluzją.   Zaułki myśli w jego rękach stają się zamkami, Na placach wątpliwości rosną mury cynizmu, W sercach ludzi stawia fałszywe wieże nadziei, A w rzeczywistości jest tylko pustka, bezsensowna ruina.   Jego królestwo rośnie, ale na gruzach prawdy, Z każdego zakątka umysłów wykrada to, co czyste, Ludzie w jego rękach to marionetki, które tańczą, Wciąż licząc na coś, czego nie ma i nigdy nie będzie.   Napierała buduje wciąż, lecz nie w świecie realnym, Ale w sercach tych, którzy dali mu wiarę, A wszystko, co zbudował, to tylko iluzja w mgle, Zamki z piasku, które wkrótce legną w gruzach.