Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jaś został sam w samochodzie. Przekręcił kluczyk w stacyjce. Zamigotały kontrolki na tablicy rozdzielczej, jęknął rozrusznik i cichutko zaczął pracować silnik. Jaś włączył pierwszy bieg i ruszył przed siebie w wymarzoną podróż.

Już po paru minutach wyjechał z nocnego cienia i gnał naprzeciw wschodzącemu słońcu. Wjechał na szeroką autostradę na której wyprzedzał wszystkie samochody, a potem zjechał na drogę, przy której rosły stare, ogromne drzewa. Słońce igrało z liśćmi wśród gałęzi, po zielonych łąkach ganiały się zające, jakiś szary ptaszek zerwał się z pobocza i pofrunął na gałąź przydrożnego drzewa, a Jaś jechał przed siebie swym samochodem łagodnie zbierając zakręty i bez trudu pokonując największe nawet góry.

Gdy zjeżdżał z jednej takiej dużej góry, zauważył, że zmieniła się pogoda. Pola pokrył biały śnieg, gałęzie drzew uginały się pod śniegowymi puszystymi czapami, a nawierzchnia drogi lśniła w słońcu setkami maleńkich iskierek.

“Na asfalcie jest lód” – pomyślał Jaś. “Muszę zacząć hamować zanim wejdę w następny zakręt” – tak pomyślał i wcisnął pedał hamulca lecz samochód zamiast hamować zaczął się obracać. “Wpadłem w poślizg” – pomyślał Jaś, a samochód kręcił się, kręcił się i kręcił się w kółko coraz szybciej. “Co tu robić” – myślał przerażony gdy nagle zauważył migające na tablicy światełko z napisem “AUTOMATYCZNY KIEROWCA”, nie myśląc nic więcej wcisnął przycisk obok światełka. Samochód zaczął zwalniać. Kręcił się coraz wolniej, wolniej i wolniej, aż w końcu zatrzymał się. Jaś otarł pot z czoła i opadł bezwładnie na fotel. Zamknął oczy i odpoczywał. Po chwili otworzył oczy i spojrzał przez okno. Za oknem cały świat wirował, obracał się, kręcił i tańczył. “Co się stało? Czyżby cały świat wpadł w poślizg?” - Spytał sam siebie i ponownie zamknął oczy. Gdy je otworzył świat już przestał wirować. Wszystkie drzewa, góry i domy stały na swoim miejscu. Jaś uruchomił samochód i ostrożnie ruszył po śliskiej drodze. Gdy przejechał kawałek zauważył idącą bokiem drogi Babcię. Babcia niosła ciężkie, wypchane zakupami torby. Podjechał bliżej, zatrzymał się i zapytał:
- Może Babcię podwieźć?

Ucieszyła się Babcia, bo to i mróz ściskał i ślisko bardzo było na drodze i torby ciężkie wrzynały się w palce.
- Daleko idziesz Babciu? - Spytał Jaś
- Do tego tu miasteczka idę – powiedziała Babcia, - do wnuczki. Moja wnuczka proszę pana jest bardzo chora. Byłam u lekarzy w Wielkim Mieście, ale wszyscy mówią, że już nic nie da się zrobić, że ona musi umrzeć i dają tylko lekarstwa żeby jej nie bolało... O tutaj mieszkamy.

Jaś zatrzymał swój piękny samochód, a widząc jak Babcia męczy się z ciężkimi torbami, zaproponował:
- Może pomogę zanieść te torby.

Weszli razem do domu. W małym pokoiku, na fotelu siedziała mała dziewczynka. Jej rączki i nóżki były bardzo chude i zwisały bezwładnie z fotela. Policzki zapadły się w głąb głowy i tylko dwoje oczek przyglądało się żywo i ciekawie Jasiowi.
- Ten pan przywiózł mnie dziś do domu – powiedziała Babcia do Wnuczki.
- Mam na imię Jaś – powiedział Jaś.
- Ja jestem Babcia Wnuczki, a to jest Wnuczka Babci – powiedziała Babcia.
- Cześć – powiedziała Wnuczka Babci, - pobawisz się ze mną?
- Cześć. Pobawię się – powiedział Jaś.
- Wiesz, że ja niedługo umrę?
- Nie umrzesz. Ja mam bardzo dużo pieniędzy. Znajdziemy najlepszego lekarza na świecie i on cię wyleczy. Kupimy najlepsze lekarstwa i będziesz zdrowa.
- Nie Jasiu na całym świecie nie ma tylu pieniędzy żeby kupić moje zdrowie, a na najlepszych lekarzy wszystkie pieniądze wydali już moi rodzice i moja babcia.
- I naprawdę nic nie można już zrobić?
- Nic – powiedziała smutno Wnuczka Babci.
- Ja jednak coś zrobię - powiedział Jaś. - Tylko muszę gdzieś jechać. Cześć!

Jaś wybiegł na dwór, wsiadł do swojego samochodu i ruszył w powrotną drogę.
Samochód jechał bardzo szybko. Tym razem nie wpadał w poślizg ponieważ prowadził automatyczny kierowca. Gdy Jaś tak gnał z powrotem do domu minęła zima i rozkwitła całym swym urokiem wiosna.

W końcu podjechał pod swój dom i wszedł do swojego pokoju.
- Czarodzieju Nocy! Przyjdź do mnie! - Zawołał, lecz odpowiedziała mu cisza.
- Czarodzieju Nocy! - Zawołał jeszcze raz.
- Czego chcesz? - Odezwał się głos z kąta.
- Mam do ciebie wielką prośbę.
- Czego chcesz? Przecież wszystkie twoje życzenia spełniłem. - Czarodziej już nie był miły.
- Chcę żebyś spełnił jeszcze jedno moje życzenie.
- Nie ma mowy! Miałem spełnić twoje trzy życzenia i spełniłem je. Teraz daj mi spokój.
- Czarodzieju! Zabierz mi samochód, zabierz wszystkie moje pieniądze, spraw żebym znów był małym chłopcem, ale pozwól żyć tej chorej dziewczynce, przywróć zdrowie Wnuczce Babci.
- No dobrze, ale daj mi już spokój!

Jaś siedział na łóżku w ciemnym pokoju. Znów był małym chłopcem bez walizki pełnej pieniędzy i bez pięknego samochodu przed domem.
- Mamusiu! - Zapłakał mały Jaś.
- Co się stało Jasiu? - Spytała mama podchodząc do łóżeczka.
- Chyba coś mi się śniło!
- Co ci się śniło, Jasiu?
- Śniła mi się bardzo chora dziewczynka i jej babcia. Dziewczynka nazywała się Wnuczka Babci, a babcia nazywała się Babcia Wnuczki.
- Synku, przecież Babcia ze swoją Wnuczką mieszkają na naszej ulicy. Jeśli chcesz, to możemy je jutro odwiedzić, ale teraz już śpij. Niech tym razem przyśni ci się coś miłego.

Następnego dnia Jaś ze swą mamą poszedł odwiedzić Babcię i jej Wnuczkę. Tam dowiedzieli się, że minionej nocy Wnuczka niespodziewanie wyzdrowiała, a gdy zobaczyła Jasia, powiedziała:
- Ja cię chyba znam. Ty jesteś Jaś, kiedyś u nas już byłeś.
Jaś nic nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko do dziewczynki, a ona spytała:
- Czy będziesz się ze mną przyjaźnił?
- Jeśli tylko chcesz, to będę, ale nie mam samochodu ani walizki pełnej pieniędzy.
- To nie ważne, - powiedziała dziewczynka – to nie ważne.


... i może trochę szkoda, że to tylko bajka.

Opublikowano

Baj raczej smętnawa, jak na parodię. Czytywałem tu lepsze, ale czepiać się nie będę. Jest chyba za dużo dziecinnych przymiotników - szeroka strada, szeroka droga, ogromne drzewa. To chyba dla dorosłych ma być.

Opublikowano

Przyznam, że czekałam na drugą część. Jest ok, ale pierwsza była zdecydowanie lepsza. Strasznie szybko się nagle akcja toczy i zakończenie nie za badzo do mnie trafia. Może bardziej to rozbudować? Jest ok, ale w pierwszej części pokazałeś, że może być lepiej. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Pierwsza częśc była obiecująca, ale tutaj trochę namieszłeś i - w przeciwieństwie do opini rumianka uważam, że nalezałoby raczej wyrzucić tą częśc przypominającą relacje z Rajdu Szwecji. Opis bączków kręconych na sosie nie wnosi nic do bajki. Wiem że wrócił do miejsca z którego wrócił, ale równie dobrze mógł objechać świat dokoła, by stwierdzic, że wszedzie dobrze, ale w domu najlepiej.

Opublikowano

Pierwsza częśc była obiecująca, ale tutaj trochę namieszłeś i - w przeciwieństwie do opini rumianka uważam, że nalezałoby raczej wyrzucić tą częśc przypominającą relacje z Rajdu Szwecji. Opis bączków kręconych na sosie nie wnosi nic do bajki. Wiem że wrócił do miejsca z którego wrócił, ale równie dobrze mógł objechać świat dokoła, by stwierdzic, że wszedzie dobrze, ale w domu najlepiej.

Opublikowano

Nie wnikam w sprawy techniczne - bom trochę zmęczony po sobocie, ale polecę za to Zependowską-Ahonen: Jestem na tak.
Bajka prosta. Ujęła mnie. Nie wiem o co chodzi z tą parodią - chyba nie to miało być crux sprawy. No i konkluzja smutna, lecz prawdziwa. Dla mnie ważne jest to, że przemyciłeś dydaktyzm w nierażący sposób.
salve!!!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Grzegorz Braun*             A miałem napisać o tym, iż wojna na Wschodzie Europy nie ulegnie zakończeniu - żadnym kompromisem zaproponowanym przez samych Amerykanów - czy też przez samego prezydenta Donalda Trumpa w sposób całkowicie osobisty, może napiszę później - może nawet jutro...             Dzisiaj po prostu napiszę o rzekomo antysemickich wypowiedziach pana Grzegorza Brauna podczas wczorajszej debaty wyborczej kandydatów na Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej - polskojęzyczne media zrobiły wielki rejwach na wyżej wymieniony temat.             Przeciwnicy pana Grzegorza Brauna dla wzmocnienia swojej argumentacji: cytują szeroko - publiczne pismo jego siostry -atakuje ona w nim brata za całokształt działalności politycznej i aby wiedzieć - o co chodzi - wysłuchałem wypowiedzi pana Grzegorza Brauna we wspomnianej debacie, napiszę od razu - teraz: ktoś, kto uważa, iż to - co powiedział pan Grzegorz Braun - jest iście antysemickie: po pierwsze - jest kompletnym nieukiem - wtórnym analfabetą, po drugie - jest zwykłym draniem i po trzecie - jest persona non grata!              Czy pan Grzegorz Braun powiedział słowo nieprawdy o tym - co robią Żydzi** z Palestyńczykami? Nie! Czy Braun powiedział nieprawdę co do wpływów na Polskę państwa Izrael, żydowskiej diaspory w Europie i Ameryce? Nie! Czy Braun powiedział nieprawdę o wpływach osób pochodzenia żydowskiego na polskie życie publiczne? Nie! Czy Braun nawoływał do znieważania Żydów jako Żydów? Nie! Czy Braun nawoływał do przemocy fizycznej wobec Żydów? Nie! Czy gdyby Braun zamiast o Żydach powiedział to o Rosjanach, spotkałby się z podobnymi atakami? Nie! Czy gdyby Braun powiedział coś takiego o Polakach, to spotkałby się z potępieniem? Nie! Spotkałby się z aprobatą, przynajmniej od kandydatki skrajnej lewicy, która była najbardziej oburzona tym, co powiedział Braun. Jej nie oburzyła wypowiedź jej koleżanki, minister edukacji, o tym, że to „polscy naziści mordowali w Auschwitz”. Nie doniosła na nią do prokuratury. Na Brauna doniosła. Otóż Grzegorz Braun miał pełne prawo powiedzieć to, co powiedział. Miał nawet obowiązek to powiedzieć, ponieważ publiczne poruszanie problemów relacji polsko-żydowskich jest już niemal całkowicie obciążone ryzykiem zarzutu antysemityzmu. Staje się tematem tabu, dozwolonym do poruszania tylko dla wybranych kapłanów i kapłanki poprawności politycznej. Również z tego powodu staje się także problemem coraz bardziej zakłamywanym. Najkrócej mówiąc Żydzi mogą być tylko ofiarami, nigdy oprawcami. Żydzi chcą i czynią wyłącznie dobro. Wszyscy, którzy mają czelność mówić, że jest inaczej stają się antysemitami, zasługującymi na bezwzględne potępienie i społeczny ostracyzm. Zupełnie bezkarnie można kłamać, że oprawcami byli i są niemal wyłącznie Polacy. To wszystko jest miarą nieuctwa i draństwa.   Źródło: Myśl Polska  Autor: Andrzej Szlęzak   *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian    **prawidłowo piszemy żydzi jako grupa religijna, a jako grupa etniczna - Izraelici, także: Polacy pochodzenia żydowskiego i Polacy wyznania mojżeszowego, otóż to: Żydzi jako grupa etniczna nie istnieją odkąd istnieje państwo Izrael
    • @Domysły Monika bardzo trafnie zinterpretowała Pani to, co chciałam przekazać. Dokładnie o tym jest ten wiersz :) dziękuję za wartościowy komentarz!
    • nadzieja karmi życie  uśmiechem  kwiatem kwitnącym  na twoje spojrzenie    przybliża jutro  widzimy je w słońcu w górach nad morzem    przyprawiamy  marzeniami  będzie smakowało  jak ulubiony deser   5.2025 andrew  
    • @Naram-sin  Dziękuję Ci za analizę wiersza i wskazanie poprawek. Uczę się na błędach i kolejne wiersze powinny być lepsze. Podobają mi się ekfrazy obrazów lub zdjęć, ale wiem, że jest to trudna sztuka. Lubię wyzwania.   Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dobry pomysł. Wampiry są fajne, tylko trzeba uważać na nasze kły
    • Erotyk    Łukasz Jasiński 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...