Hiob 1997

[Zaneta]

Umierająca żona-panicznie rozdarta uśmiechem
Nie obejrzy kolejnej "Mody na sukces"
Senny rachunek sumienia

NIE...oblizany likier
NIE...dopalony papieros
NIE...pozamiatana podłoga
NIE...domyty wigilijny półmisek
NIE...doprasowana marynarka
NIE...szczera rozmowa

Poprzeszywane dłonie-buszują w nich brunatne kanały
Drążą jak krety w otchłani ciała

Poharatana brew
soczyście zatrzepotała w policzek-mężczyzny

twarz tętniąca duchowym ropniakiem
zapłakał-nadprzyrodzony wodospad

białe-pełne chaosu oczy
wyśmiały wzruszenie

dłonie skulone błagały
a serce niewinnie śpiewało:

"TY przecież wiesz, że nie zawiniłem"

[Kasia Dobucka]

Szkoda, że nikt nie komentuje tego utworu, bo jest wg mnie bardzo ciekawy, czytałam go kilkakrotnie i za kazdym razem z wiekszym zaciekawieniem.

Jesli mam sie do czegoś doczepić to jedynie do tych "NIE"... choc właściwie to one mi nie przeszkadzają.

Pozdrawiam/Kasia

[Witold Marek]

Kontrastowość środków, epatowanie pewnymi ekstremami daje w efekcie collage. A szkoda: temu tekstowi lepiej by było mniej nago, bez ropniaków na wierzchu. Przez pozostawienie osadu niepokoju w obrazie.

Pozdrawiam :)

[Anna Czyrska]

Bardzo ciekawy początek choć nie do końca logiczny. "Umierająca żona...itd."
Reszta do kitu. Zbyt wiele żalu w tym tekście i tak jakby pisany był pod wpływem alkoholu. Wiersz bez przesłania. No i bez tego "senny rachunek sumieniaa".Zbyt wiele emocji, mało przemyśleń.
To moje zdanie. POZDRAWIAM.