Ciemność umysłu

[Agnieszka Lisicka]

Jestem niewolnicą własnych myśli.
Wielkie potoki łez i zażaleń...
Chcę się stąd wyrwać.
Nie można przecież wiecznie żyć w przekonaniu
O podłości całego świata.

Wśród ciemności własnego umysłu,
Odnalazłam światło-mały płomyk.
On wskazuje mi drogę.

Nadal błądzę,
Lecz mój płomyk jest nadzieją.
Nadzieją na to, że kiedyś zrodzi się z niego ognisko.
Rozświetli korytarze i wskaże wyjście
Z ciemności umysłu.

[Mari Paz Jimenez Luque]

No cóż. Banał goni banał. Utarte frazy. Nie dajesz mi tym tekstem możliwości rozbudzenia mojej wyobraźni.

[Tali Maciej]

słabe, nawet bardzo, tekst przewidywalny od pierwszej strofy, wiadomo jaka będzie puenta

jestem na nie

nisko się kłaniam i pozdrawiam

[Regina Misztela]

o jejku Agnieszko, ja tutaj przerwe w ambitnym sprzataniu robie, żeby sobie poczytać, pokomentować, a tu chyba te śmieci których jeszcze nie wyniosłam bardziej mnie potrzebują, katastrofalny wiersz, czyżby początki? każdy tak ma
pozdrawiam serdecznie
Reginka

[M._Krzywak]

ciemnośc, ciemnośc widzę... :)
Słabo.
Pozdrawiam.

[Yasioo Zimiński]

gniotss

[51fu]

Żółta kartka.

// 51