powtórzmy pierwszy klaps

[Meg Sant]

znów prószy. jakby drzewa mogły unieść
więcej ode mnie.

postarzałeś się. w sztucznej kurtuazji
streszczasz obojętność. pytasz o plany,
czy jeszcze piszę.
klatka po klatce cedzę gesty, próby
zajęcia drżących rąk. każda na zawsze
i najważniejsza naiwnie wrzyna się w pamięć,
zwodzi, wodzi na pokuszenie, przebiegle kołysze
biodrami... nie, nie wierzę w przeznaczenie.

cofnijmy akcję.
tamta zima. trzaskiem suchych gałązek łamiąc
zamyślenie, wejdziesz na stary most.
za trzy oddechy i jeden zachwyt, opadnę
w ciszy płatkiem śniegu w twoje otwarte dłonie.

[Tali Maciej]

za długie, jak doszedłem do końcówki to nie pamiętałem początku, chyba cierpię na sklerozę

nisko się kłanim i pozdrawiam

[Ona_Kot]

nienajgorsze, poza dłońmi, które kołyszą biodrami - dosyć ciekawie napisane
ale te ręce to trzeba powstrzymać

pozdrawiam

[Meg Sant]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tali Maciej - za długie? Eeeee. Chyba raczej skleroza;)

Serdeczności.

[Meg Sant]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To nie dłonie kołyszą biodrami:) Wczytać się, wczytać ;)
A powstrzymać można, tyle, że czasem chciałoby się zapomnieć, oj chciało;)

Ukłony.