Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pierwsza wichura tej wiosny
duszność pomrukiem rozgania,
wypędza ją pod kamienie
gdzie wpełzła doczeka rana.

Patrz, oto się drzewa ukłonią
gdy dmuchnie by chmury wieszczyć
- jak kołtun spieszące niebem
za cichej jaskółki ściegiem.

Jak gęsta kropla inkaustu
spadła w odmęty przejrzyste,
sypie antracyt na błękit
hebanu kwiaty kłębiste.

Szpary zagrają przy furtach
Dziki Gon wizgiem wołając
- zadmie w nie leśnik szalony,
trop Gonu sforze podając.

Wiatr spędzi czarne tumany
na skrawek niebieskich wyżyn,
już stado czarnych baranów
zagnane w kąt nieba syczy.

I przygną się drzewa nisko
oddając burzy wdzięczny hołd,
już nucą dziwne zjawisko,
dzięki dawne jak gromu dzwon.

Zrosi się eter pomiędzy,
wpierw zlegnie pyłem na trawy...
srożyć się będzie pęczniejąc,
zmężnieje na suszy strawie,

wydłuży się, wysmukleje,
krzepy młodości nabierze,
na mokre pasma podzieli
w warkocze jak w baty sprzędzie.

Tabuny palcy drobniutkich
oberka na łbach chaszczy rżną,
elegie w dębowych liściach
trzymają melancholii ton.

Świerki do ziemi się tulą
zmiatając włosami żaby,
by nie tonęły ze szczęścia
grając na wilgoć peany.

Gdy deszcz kurz z świata obmyje,
nad łąki zlecą motyle.
Gdy zabulgocą strumienie,
woda korzenie umyje.

Wiatry, posłańcy żywiołów
skrzydlaci w okna się tłuką,
konni, na szarych rumakach,
w zapędzie podkowy gubią.

Dudnieniem kopyt o dachy
sieją strach w serca chochlików,
rżeniem jak zawias przeżarty
prężą świecom grzbiety płomyków.

Ślepia błyskawic wyśledzą
złej zimy ostatnie ślady,
wybiją je piorunami,
gromami tronu pozbawią.

Nic łkać o litość nie będzie,
o niezłamanie wiatr prosić.
Burza, swe dzieci kołysząc,
zagra na nosie jabłoni.

Jeszcze na koniec raz huknie
ten srogi rodziciel lata,
nim z troską obmytą z furii
sam siebie zacznie wygaszać.

Zniknął - i myślisz że mara
przyśniła ci się o zmierzchu...
...lecz stopy po kostki masz w błocie
a wokół wiosny jestestwo.


smile.gif

Opublikowano

jestem wobec tego obojętny całkowicie. no niby widzę, że autorka zrymowała, zrytmizowała (czasem udanie, czasem nie:

Tabuny palcy drobniutkich
oberka na łbach chaszczy rżną,
elegie w dębowych liściach
trzymają melancholii ton.)

ale co z tego? wygląda to na pastisz skamandrycki.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pastisz to nieee, raczej mi Pan komplementy tu prawi ze skamandrytami :) Ot, pisanina czternastolatki wyjęta kiedyś z szuflady. Osobiscie mam chyba gorsze zdanie o tym wierszu niż Pan, choć takze uważam, ze ma "słodziutkie" momenciki :)
Dziękuję za uwagę poswięcona temu utworowi, choć przyznam, ze ciut dziwi mnie Pański wybór - ja bym się skupiła na "poważniejszych" publikacjach. Widać coś Pana tu zatrzymało.

pozdrawiam
m.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A mnie zastanawia po co pan pisal wogole komentarz jesli ten wiersz jest panu obojetny.Ja rozumiem jesli sie wiersz podoba albo nie.Ale po co wyciagac stary wiersz zeby napisac ze jest on nam obojetny..?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A o wierszu ani ani. osobiste wycieczki do Marina. Do usunięcia:)


"Szpary zagrają przy furtach
Dziki Gon wizgiem wołając
- zadmie w nie leśnik szalony,
trop Gonu sforze podając."

A mnie się podobają pewne fragmenty. Ten najbardziej.

Choć rzeczywiście - rękę dziewczęcia widać i duszę pełną wichrów, mroków. Ale widać - wyobraźnia rozkwitała już wtedy:)

Mirka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Proszę, bo podoba mi się, taki sznyt nieco raperski bym powiedział :))
    • W dole jest ciemno, w dole jest źle, w mroku się kłebią robaki. W cuchnacym błocie ścina się krew, strupieją trupy i wraki.   A w górze słońce i śpiewa ptak, Brzemiennią deszczem się chmury, kwitną jaśminy, płowieje mak, i nie ma myśli ponurych.   W dole coś mrowi, wije się wąż, wzdymają gazy rozkładu, krąg samobójców rozważa wciąż dziesięć skutecznych przykładów.   A górze dobrze, nie płacze nikt, chociaż znów padać zaczyna. W górze spełniają się wszystkie sny, modre ma oczy dziewczyna.   Nawet gdy leje rzęsisty deszcz, obmywa szczyty i góry. Kurze i brudy zabiera gdzieś, do czarnej zmywa je dziury.   I tak od wielu bywa już lat, góra bez dołu nie może  zawisnąć w pustce i w próżni trwać, choć bywa lepiej lub gorzej.            
    • @bazyl_prost bingo, miłość to emocje, których nawet polizać niesposób. Mimo to wierne od powicia do pochówku
    • Autorzy: Michał Leszczyński + Agata Lucjana Dmitrzak + AI.      Mechanizmy mezaliansowe   ten akurat uroczy książę i z tej właśnie bajki wpadł na biednawą lecz wprost cudowną kobietę a jednak nie szło im okrutnie razem przez życie pójść być może wybrzmiała nierówność rodzinnych niedogodności   nie tak!   swego czasu staranni zawodem oboje małżonkowie obrali odgórnym przypadkiem inne drogi zawodowo nie mogli dojść do konsensusu oboje ciągle patrzyli, ale traf chciał, że w różne strony niemałej kuchni i tak pan jakoś za mocno się nagle postarzał brzuch, siwe włosy, łysina i te przeszłe zwyczaje przerażona żona poszła w czaty i ujmujące messangery (przecież ona u boku tego starego dziada tak nie skona)   dwa obozy co szumnie zowią się a-politycznymi jednak zaczęły dużą grę jakby nie tej melodii wtargnęły nieszczęściem i do tego małżeństwa bo mąż taki biały, a żona taka czerwona to już rozwód dokładny!   Ref. W naszą grę wdarł się mezalians nie napiszemy już razem żadnej piosenki nie dla nas te tańce, nie dla nas życia walc zaczynamy tak czuć i to za często niż tylko czasem ależ osobno, taka sposobność, że osobność Łech, Łech, Łech eeeeech   prezes na stanowisku postawił od siebie na młodszą wątłe choć jędrne aktywne wielkie starania przegoniły zwyczajnie podobno nieatrakcyjną (spotkasz go czasem u boku uśmiechniętej nimfetki) byle płaczu nad kategorią   wielce dama trudem i dużym wysiłkiem awansowała firma chętnie sypnęła na nią nielekkim groszem martwi się taki mąż, który nieco za mało zarabia bo z głowy rodziny przemienił się w tego podobno gorszego   tam pewna para starannie postarała się o ważne dziecko postradała jednak zmysły w próbach jego przychowania ona chciała syna bankowcem, mąż artystą, raperem - może dziadkowie i babcie mieli na to jeszcze inny pomysł   taka ona kochała ponad życie tego prywatnego zbira zbój Stefan poszedł za różne winy do więzienia i nawet pisał do niej przecież płomienne listy ale ona musiała sobie w życiu poradzić nie- -sama   Ref. W naszą grę wdarł się mezalians nie napiszemy już razem żadnej piosenki nie dla nas te tańce, nie dla nas życia walc zaczynamy tak czuć i to za często niż tylko czasem ależ osobno, taka sposobność, że osobność Łech, Łech, Łech eeeech   pewien pan postanowił przeczytać to wielkie życie okupił się książkami i dał im rozległe godziny czasu a potem z ukosa zaczął na nią nienamiętnie zerkać że co ona nie przemyślała, że o co, a taka głupia (owszem bywało gdzieniegdzie zupełnie na odwrót)   dociekliwa dziewczyna ukończyła kursy komputerowe opanowała w ważnym stopniu rodzinnego laptopa przejrzała kiedyś te historie i te niby dziwne treści jej chłopak to teraz zbok, to już taki jakiś dziwny idiota   on na pewną ważką sprawę miał nieco inny pomysł spokojem nie mógł go żadnym sposobem przeforsować myślał, a – zagram Va Bank, wyjdzie na wielkie moje ona – cóż – rzuciła papierami, przywołała w tan Mariusza notariusza notariusza   Ależ osobno, taka sposobność, że osobność. Łech, Łech, Łech. eeeech Łech. Łech. Łech.  no ech!  
    • @Rafael Marius zawsze :) @viola arvensis miło, że tak myślisz, dziękuję :) @Leszczym @Łukasz Jasiński dziękuję :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...