osiem minut

[Patryk_Nikodem]

fortepiany trzymają mnie w napięciu od
samego początku. paraliżują do następnej
nuty. trywialność oddechów jest obca.

za każdym razem atakuję mój prywatny
rekord świata. dwie minuty z kawałkiem.
dojrzewam by gubić takt.

na wydechu.

bez zdolności manualnych wołam tylko
przez siebie bezskutecznie zawracając
jej myśli emocjonalną fikcją.

umieram.

[Tali Maciej]

dziwię się że Pana wiersze są pomijane
nie dość że zawsze odnajduję w nich to coś innego, to jeszcze klimat i słownicstwo zasługują na brawa

odemnie jak zwykle duże plusy

nisko isę kłaniam i pozdrawiam

[Arena Solweig]

Zatrzymuje ten wiersz i każe od nowa rozpocząć lekturę. I wciaz coś w nim niepokoi, między wersami się porusza, jak jakiś owad w piasku, zaciekawia. I chyba wstrzymuje oddech... na wydechu? Pozdrawiam serdecznie Arena

[Patryk_Nikodem]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no cóż, być może poziom intelektualny ogółu wpływa na taki stan rzeczy :p

dzięki za komentarz

[Patryk_Nikodem]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to miło. do tej pory myślałem, że moje wiersze "są tylko na raz".

pozdrawiam

[Agnes]

pomijam końcowe "umieram", a przecież wiesz, że na raz nie są, niektórzy zatrzymują się u Ciebie częstwo (patrz: Agnes).

kurcze, motyw fortepianu, no co tu dużo gadać : zajebisty :)

pozdr. a