Tryptyk (pamięci Zbigniewa Herberta)

[nocny]

ostatnia zmarszczka na tryptyku twarzy
dwa skrzydła profili zdobią ostry wzrok
en face skupione wypatruje w dali
dziedzictwa po przodkach
genetycznych zasad zachowania
rozsądku
asymetria geniuszu
czy złośliwość demiurgów
wpisują w żywy obraz
tkanki niedoskonałości

lewy profil jakby bardziej uległy
spolegliwy wobec grzechów ciała
z nutą ojcowskiej wyrozumiałości
leciutkim uśmiechem rozumiejącego
w kąciku ust

prawy za to twardy
prawy w swych zasadach
jednak pełen lęku o los i przetrwanie
tylko jedno oko
nie może wyrazić
wszystkich złożoności
mistycznych powiązań między prawem Kanta
a życiem doczesnym

pierwszy plan
rozsadza
zdziwienie nad światem
i ludzką naturą
która w swej teorii nijak nie przystaje
do zdziwienia nad światem
i ludzkiej natury
policzki nabrzmiały siłą paradoksów
opuchnięte powieki od znużenia
nienawiścią i małością ludzkich
pragnień
twarz jest krucha zdaje się mówić
drgający podbródek

cała doczesność znaleziona w głębi
spękanego lustra
szkło po którym długo
będzie zgrzytać
podwójna moralność
tych co nie dostrzegą
jedności
w trójcy

[jacek_sojan]

znakomity - "przylega" w całości do Osoby;
"współczesnym wielkim oddać cześć"; takim imperatywem Norwid nawołuje do postawy obywatelskiej rodaków - nie wątpię, przyklasnął by Panu;
i za inicjatywę, i za artyzm.
Pozdrawiam! J.S.

[nocny]

Dziękuję. W pewnym sensie ten wiersz jest dla mnie bardzo osobisty i nie potrafię inaczej niż osobiście przyjmować opini na jego temat. Tym bardziej dobre słowo trafia głębiej i napawa nadzieją.

Pozdrawiam