Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

I znów myśl najtwardszą formować się staram
Zmiękczoną żarem najtrwalszych z skrajności.
Samotny, gdzieś między swym życiem, a chwałą
Odradzam się sensem w niepewnej wieczności.

Przebity bezczelnie przeszłości skrawkami
Spojrzałem na gniew mój oczyma prawymi
I wbrew swej własnej, chwalebnej trwałości
Pragnąłem spić kłamstwo ustami czystymi.

Bo wśród świątyń złotych jestem pomnikiem,
Tworem z wapienia na straży swych godzin.
I także targanym przez wiatr podróżnikiem
Co na obce lądy bezwiednie wciąż schodzi.

A gdy wszystko ucichnie, czy poznam swe miejsce?
Czy tonąć mi przyjdzie w bezmiarze różności?
Bo niepisana jest świetność rzucona haniebnie
W ignorancję ludzkiej, tak łatwej próżności.

Opublikowano

Twoje wiersze wszystkie sa do siebie podobne, wszystkie maja podobna tematyke i wszystkie sa pisane strasznie patetycznie.Lubie twoje utworki, lecz po jakims czasie i to moze juz sie znudzic.Nie masz ochoty sprobowac troche inaczej?

Opublikowano

Moze macie racje, moze są podobne, ale jak mam wyrazić monotonnie swego zycia w inny sposób?? Nie bede pisał o spełnionych marzeniach itd bo musiał bym kłamac, a tego robic nie chce.

Opublikowano

Więc dlaczego piszesz tylko o sobie. Rozejrzyj się i zobacz ile jest ciekawych tematów, które same pchają sie pod tradycyjne pisadło lub na klawiaturę. Może od czasu do czasu warto posadzić siebie w kącie i zająć się innymi ludźmi? Niekoniecznie tymi wesołymi i szczęśliwymi.
Życzę szczęścia i dobrych pomysłów :)
Pozdr.

Opublikowano

Wie Pan, Panie Loverman (jakoś ten nick, odczytujuę dwojako) wiersz ten, odbieram jako bardzo poetycki, równy w formie, bogaty w metafory. Ciekawym zabiegiem, jest zaprezentowanie współczesnego świata, na zawieszonym horyzoncie ponadczasowości. Bo oto, ludzka ignorancja, próżność, niepewna przyszłość, przeplata się z pomnikiem, świątynię tutaj mamy, podróżnik i lądy.

Reasmując: mi się podoba. Tak w skali od 1 do 10 : 6+.

s.m.
[sub]Tekst był edytowany przez seweryn muszkowski dnia 28-11-2003 17:09.[/sub]

Opublikowano

Podoba mi sie bardzo, chociaz ostatnia zwrotka troszke kuleje. Najbardziej przypadlo mi do gustu pomieszanie tych dwoch postaw:
"Bo wśród świątyń złotych jestem pomnikiem,
Tworem z wapienia na straży swych godzin.
I także targanym przez wiatr podróżnikiem
Co na obce lądy bezwiednie wciąż schodzi."
co wczesniej zauwazy tez Seweryn.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - no to się cieszę że jesteś na tak - dziękuje -                                                                                                 Pzdr.
    • @Berenika97 To opowiadanie zostaje w człowieku na długo po przeczytaniu. Tak bardzo chciałoby się wierzyć, że liczy się tylko wnętrze - że dusza ma większy blask niż ciało. A jednak rzeczywistość często jest okrutna i nie potrafi znieść inności. Najbardziej boli nie sam brak spotkania, lecz to, że miłość, która była prawdziwa, nie zdążyła się wydarzyć w pełni. Te stokrotki - jak niedokończone słowa - pachną tym, co mogło być.
    • spokój który nie jest święty  obraca się przeciw człowiekowi   jak długo można patrzeć i nie widzieć lub nie chcieć zła zobaczyć czekać aż w końcu do nas przyjdzie zniszczy efekty naszej pracy   pozdrawiam
    • Nie lepiej wylać wreszcie tę truciznę i pójść np. do parku albo do lasu? Kontakt z przyrodą poprawia nastrój, można się dotlenić, a jesień potrafi być piękna. Zrób coś dobrego dla tej sponiewieranej duszy, żeby następnym razem zasiąść do pisania wierszy w lepszym humorze i z lepszymi pomysłami.
    • Być może człowiek umarł już dawno, odkąd powstał pieniądz, bez którego niemożliwe jest funkcjonowanie w tym najlepszym/najgorszym ze światów. Ludzie "płatni przy odbiorze", jak piszesz, to nic innego jak ludzie, którzy od stuleci kombinują, jak się sprzedać. Pomstujemy na prostytutki, handlujące swoim ciałem, a my wystawiamy na targowisko znacznie więcej - nasz czas, emocje, prywatność, relacje z innymi, wiedzę, wyobraźnię, przeszłość, przyszłość i teraźniejszość.. Żeby ktoś łaskawie ocenił, ile to jest warte, i rzucił nam za to jak ochłap najniższą albo średnią krajową. Tak mi się kojarzy złota klatka - a każdy ma swoją. I jak tu być? Istnieć istnieniem idealnym, wolnym, istnieniem które ma wartość dla siebie samego? Utopiści tysiącami rozbijali sobie łeb o rzeczywistość. Zmieniały się targowiska (dziś chyba największym jest internet), ale cały czas każdy z nas musi coś komuś udowodnić. Inaczej jest niewidoczny,
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...