Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

WIARA

Gdy otworzyłem lodówkę
Zostałem olśniony bijącym z niej światłem.

Lecz teraz lodówka jest zamknięta,
A mi pozostała tylko wiara,
Że światło mieszka w lodówce

I jest tam nawet wtedy, kiedy ją zamykam

Opublikowano

Obawiam się, że nie do końca zrozumiałaś. Niechże to sobie i będzie dowcip, ale przecież wiara w Boga jest zupełnie takim samym dowcipem; a nawet większy, bo nawet raz nikt lodówki nie otworzył, a wszyscy wiedzą, że w srodku siedzi Bóg...

Opublikowano

wiem, aż taka niemądra to kicia nie jest ;P
- ale forma wiersza i warstwa "wierzchnia"
przypomina dowcip :) nic na to nie poradzę
- siła skojarzeń

pozdrawiam

ps. a propos wiary - to jeden z moich ulubionych tematów - więc oczekuję...wiesz, poziomu :)

Opublikowano

"cztając również skojarzyło mi się z tym dowcipem o blondynkach"

miałeś na myśli: "gdy czytałem również skojarzyło mi się z tym dowcipem o blondynkach" (sorensen za chamstwo i upierdliwość, ale jestem strasznie wyczulony na imiesłowy, nie wiem czemu).

Nie mówię, że to jest jakiś dobry wiersz, bo nie jest, nie mniej jednak uważam, że ma sporo do przekazania - ale nie bardzo jest go jak przerobić; zresztą to jeden z moich pierwszych wierszy. Zamieściłem właściwie tylko po to, żeby ładnie wyglądał nad wierszem o tym samym tytule ;)

A co do skojarzen z dowcipem: w chwili pisania go nie znałem, naprawdę! Inspiracja naszła mnie zupełnie skądinąd, mianowicie w pewnym amerykańskim filmie z gatunku "im bardziej głupio, tym bardziej śmiesznie" bohaterowie się zjarali; po imprezie jeden z nich wychodził z lodówki (był tam cały) ze słowami: "zawsze myslałem, że światło gasnie jak zamykam drzwiczki..."

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



być może ja też nie zrozumiałam ponieważ zaliczam się do osób, które nie wiedzą że w "lodówce " siedzi bóg i zaiste powiadam ci, nie wierzę w to, ponieważ...światło gaśnie gdy zamykasz lodówkę!
pozdro
Opublikowano

No panie Sceptic..w koncu pana namierzylem:)..Sobie poczytam,za te rymy i rytmicznosc he,he..Lee,takie to ja tez znam:
"Pod Giewontem,w miescie Rownem
zabil baca bace g...em
Czy go zabil,czy nie zabil
niewatpliwie go oslabil"
Heh..Pozdr. M.

Opublikowano

Widzę, że komentujesz pan na bardzo wysokim opziomie intelektualnym i w zgodności z głównym tematem...
P.S.: Faktycznie, strasznie trzeba na mnie na tym forum polować:/ Wprawdzie krótko tu jestem, ale opublikowałem juz dosyć sporo.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andrew  mądre bo, by osądzać innych- trzeba popatrzeć wpierw na siebie
    • @Alicja_Wysocka  bardziej nie- przynajmniej ja.  
    • @Annna2   A można byłoby jeszcze stworzyć stanowiska: Prezydent Senior Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej i Radę Prezydentów Seniorów - byłoby to ciało opiniotwórcze, tak więc:   - pan prezydent senior Lech Wałęsa, - pan prezydent senior Aleksander Kwaśniewski, - pan prezydent senior Bronisław Komorowski, - pan prezydent senior Andrzej Duda,   a teraz co jest? Każdy emerytowany prezydent w internecie głupoty wypisuje...   Łukasz Jasiński 
    • @wierszyki dziękuję   @Alicja_Wysocka dzięki za przypomnienie Tuwima (Ptasie radio)
    • Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni, w dzielnicy Obłuże. Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy. Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord. Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie! A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka! – Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę! – Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś. – Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra! I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan. We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nie mówi. Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk. W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno  i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje. I nagle – akcja! Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana: – No co jest?! Gdzie oni są?! A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia! I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć. Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora. Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa. – Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie? I nachyla się nad budą... – CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?! A ja, z pełnym oburzeniem, mówię: – To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził! – Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...