Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
[K@si M@łeckiej]

Co się stało z naszą Kasią? Dawid pyta mnie w Rzeszowie.
Ciężko mówić o tym z klasą, ciężko wogle objąć słowem.
Mógłbym w listach stu to zmieścić, to wcielenie jej kolejne,
lecz ma forma sprostać treści. Może lepiej wyślę mejlem?

Pęka tynk po kamienicach, w ludziach także coś się kruszy:
ktoś, kto w bajkach grał królika, woli dzisiaj myszką ruszyć.
Ludzie mówią jeszcze z sobą, choć bez ładu już i składu;
z Kasią też rozmawiam długo. Dobrze, że jest Gadu-Gadu!

Kasia wie, co w sieci mieszka, zna czym urok jest portali,
mówi już 'link' zamiast 'ścieżka' i 'zbanować' miast 'wywalić',
czasem Grzesiek czułym tekstem chce rozkruszyć maskę z krzemu...
Kasia odpowiada w heksach, czule szepcze w hatemelu.

O zakupach w internecie mówi, że są bardzo fajne;
na Allegro kupi becik, gdy pojawi się jej update.
Ma już nową płytę główną, nowy joystick też gotowy:
rąbie na nim w Quake`a równo. Kolor gałki - fioletowy.

Kasia chciała raz zaprzeczyć; mówi "Mierzi mnie technika!".
Czatowała wtedy w sieci, wstać nie mogła od stolika,
ale są i inne fakty, przez co Kasi już nie wierzę:
jej kot ma na imię Bajtek. Ma swój folder w komputerze.

Pewnie i bym bił na alarm, słał łańcuszki w internecie,
każdy jednak żyć się stara - jak wychodzi, to już wiecie.
Jedno, co mnie pcha ku słońca, co pociesza - bo powinno,
to fakt, że i okno w końcu w Anglii się nazywa Windows.

[XII 2005]


----------------------
Słówko wyjaśnienia, bez którego tekst trochę traci. Kasia, moja - w sumie mogę chyba użyć tego słowa - przyjaciółka i siostra przyszywana, jest paraippisem, duchem prawdziwie wolnym. Duchem, który nigdy nie fascynował się techniką, gardził nią raczej. Ostatnimi czasy jednak siada Kasia do kuputera, rozmawia przez GG i ogólnie powolutku poznaje arkada informatyki. To oczywiście jest powodem do żartów i kawałów i taki ch przyjacielskich kuksańców. To powyżej - to jeden z nich :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...