Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zapis z automatycznej sekretarki Kubusia Puchatka :
„Cze ziomal! Wiem, że cię nie ma w domku, bo bujasz gdzieś po lesie z funflami w poszukiwaniu grzybków, więc się nagrywam. Pewnie odsłuchasz dopiero jutro, lecz dla mnie to już nie będzie miało znaczenia. Musiałem się komuś wygadać. Trochę mi głupio tak przemawiać do maszyny, ale cóż takie czasy („O mores, o tempores!” jak mawiali starożytni). Słuchaj Kubusiu! Jestem w przysłowiowej kropce. Sprawy przybrały nieciekawy obrót. Pozbyłem się narratora. Krytycy stwierdzili unisono, że sobie nie poradzę, przepadnę z kretesem i znów wpadnę w kolejną formę („pupę” Gombrowicza) a konwencjom nie będzie końca. Ty się lansujesz, pewnie zaliczasz kolejny kwasowy trip z Tygryskiem, natomiast mnie ogarnia niepewność. Pomyślałem sobie, że mógłbyś pogadać z Puchaczem (czy jak on się tam nazywa). Skoro on prowadzi księgarnię, to może załatwiłby mi jakąś fuchę, dopóki nie stanę na nogi. Teraz muszę zniknąć, bo jak mnie dopadną w czystej naoczności dziennikarze, to nie zostawią na mnie suchej nitki. Kończy się mi karta. Z komórki dzwonię. Pozdro!”

Doniesienie prasowe :
„Wczoraj o godzinie 23:59 w podmiejskiej willi został znaleziony martwy pisarz Sanestis Hombre. Według wstępnych ustaleń przyczyną śmierci mogło być uduszenie się kablem od komputera. Hombre zasłynął „Anty-blogiem.prv.pl” oraz rozprawą „Improwizacja przygotowana. Teoria sensualizacji neocywilizacji”. W styczniu 2006 roku miała się ukazać powieść „Do krytyków schizofreników”.

Oskarżony o plagiat
Czytając tekst „Anty-bloga.prv.pl” ma się wrażenie obcowania z jednym gigantycznym plagiatem. Autor czerpie z literatury, muzyki oraz z życia. Zwłaszcza ta ostatnia inspiracja jest najczęściej wykorzystywana. Ponadto z uporem maniaka próbuje wpisać się w poczet kontestatorów sztuki, ale działania te zmierzają do zwykłego odtwórczego mimesis. Pseudooryginalność jest zatem dla niego fundamentem twórczym. W bełkotliwy sposób chce nam przekazać prawdy, które przecież są oczywiste. Strategia gry z czytelnikiem kończy się fiaskiem, bo usilne próby unikania narracji rodzą jedynie koślawe konkretyzacje pomysłów (archaiczna już forma notki prasowej). Stąd też czytanie takich niedorzeczności jak telefoniczny monolog nagrany na sekretarkę Kubusia Puchatka [sic!] wydaję się absurdalne i jest dla wytrawnego czytelnika stratą czasu. Również sama koncepcja anty-blogu ociera się o kpinę. Więcej nawet, autor powinien całość wziąć w cudzysłów i podpisać – Życie. Zresztą ewentualny zgon autora byłby najlepszym epilogiem.

Retrospekcja
Pokój autora (mały, nieco klaustrofobiczny). Na biurku stoi monitor, kabel prowadzi do jednostki centralnej stojącej na podłodze. Ściany koloru zielonego korespondują z wewnętrzną dysharmonią i zawartością portfela (na koncie 3 tys. dolarów za amerykańską edycję podręcznika Neopostmodernisty.). Mnóstwo żarówek z lamp oblewa swoją jasnością sylwetkę młodego człowieka wpatrzonego w ekran komputera. Z głośników wydobywają się dźwięki muzyki filmowej Wojciecha Kilara („Dracula OST” – 1992). Posąg Buddy i Chrystus ukrzyżowany spoglądają obojętnie. Allah czai się gdzieś w zakamarkach. Krzesło obrotowe skrzypi przy każdym ruchu pisarza.
Typowa sytuacja twórcza : stukanie w klawisze, chwilowe zastoje myślowe, wdech suchego powietrza, zmęczenie szyi, kaszel, hipnotyczna wampirowa symfonia. Każda myśl po obróbce trafia do dokumentu tekstowego. Kabel leży spokojnie. Jeśli na początku pojawi się pistolet, to pewnie na końcu wystrzeli. Zatem kabel pełniący zastępczą funkcję pistoletu na pewno udusi. Człowiek traci swoją tożsamość, staje się przedmiotem (zachodzi reifikacja). Priorytet zyskuje kabel – martwy przedmiot – który wkrótce uczyni martwym żywego jeszcze człowieka.
Sytuacja twórcza trąca mocno marazmem, a czynności autora powtarzane z precyzją automatu, nie pozwalają zawiesić oka na tym widoku. Nuda zabija, tylko że tym razem jej funkcję przejmuję kabel od komputera.
Autor wpisuje tytuł „Anty-blog.prv.pl II” (w wersji anglojęzycznej „Anty-blog.prv.pl track 02”). Drapie się po głowie, przeklina w języku Algonkinów, gasi światło, rozmyśla (połączyć wątki, po akapicie z nudą – dać opis powieszenia, wcisnąć [enter] w momencie duszenia się).
Pisarz klika na opcję [zapisz] i wysyła gotowy tekst w dwa miejsca (forum internetowe, drugie bliżej nie określone miejsce). Bierze kabel od klawiatury i robi z niego pętle, którą zakłada na zmęczoną szyję. Dociska pętlę i wchodzi na skrzypiące krzesło (skrzypienie sięga apogeum). Sylwetka autora ginie w ciemnym pokoju. Klawiatura wisi niczym kamień u szyi samobójcy. Charakterystyczny klawisz [enter] dotyka klatki piersiowej analizując i akceptując ostatnie tchnienia powietrza z płuc. W tym samym momencie na ekranie pojawia się zapytanie : Czy na pewno chcesz to zrobić? Po naciśnięciu Enter wszelkie zmiany nie będą mogły być odwołane.
[ok.] [anuluj].
[enter]

Opublikowano

witam!
Leszku - wprowadziłem drobne korekty. Zajrzyj jeszcze - jak przetrawisz:)
Tichonie - celowo napisałem o tym "duszeniu" tak mgliście, bo to miało pozostać w sferze domniemań ("Według wstępnych ustaleń przyczyną śmierci mogło być uduszenie się kablem od komputera").
meliso - mam nadzieję, że nie było aż tak strasznie;)
pozdrawiam!!!

Opublikowano

Jakoś mi tutaj nazwa za bardzo nie pasuje - "Epitafium grafomana" :P
Jedyne co znalazłem na razie:
"skrzypi przy każdym poruszeniu się pisarza" -> może przy każdym ruchu pisarza?
Retrospekcja, a szczególnie ostatni akapit przypadł mi do gustu.
Kiedy następna część?;)

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Nefretete   W Polsce jest około czternaście kodeksów, a tylko: Kodeks Karny, Kodeks Pracy i kodeks postępowania handlowego są zgodne z najwyższą ustawą zasadniczą - Konstytucją Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej.   Łukasz Jasiński 
    • po pierwsze to gdzieś wyjechać zakręcić wodę zgasić wszystkie światła sprawdzić gaz na odchodne pocałować Chrystuska i ten klucz magicznie przekręcić dwa razy do końca jeszcze szarpnąć klamką na odchodne podróż peron gate bilet oddalam się od codzienności jeszcze chwila i teraz wszystkie nieba świata można rzec poezja w niezdrowym przywiązaniu do podróży zbieram autografy miast szukam siebie jest niedziela za oknem malują się góry żaden dzień nie powtórzy magii tego poranka
    • @ViennaP   Nie pamiętam, pani Agnieszko, a to z jednego powodu - na mnie przypada - jako na jedną osobę - około dwadzieścia osób - piszących i komentujących i czytających, dalej: w dziale kontakty - w smartfonie - mam tylko dwie osoby, oto one: mama i brat i dla pani też jest miejsce, moje dane kontaktowe są publiczne i można je znaleźć - w moim profilu - w eseju pod tytułem: "To Życia Rys."   Łukasz Jasiński    @Nefretete   Wiem o tym: jestem przecież rodowitym warszawiakiem - na świat przyszedłem na Górnym Mokotowie - Madalińskiego i jestem humanistą: zaczynałem od Historii poprzez Literaturę Piękną do Filozofii (patrz: jasinizm - nowatorski kierunek filozoficzny mojego autorstwa - tutaj można znaleźć), prócz tego: lubię geografię, politologię, socjologię, archeologię, prawodawstwo, filmotekę, literaturoznawstwo, architekturę, etykę, religioznawstwo, sport, urbanistykę, filologię, kulturę, muzykę, krajoznawstwo, fotografię, malarstwo, seks oralny i analny i witalny i podróże - uniwersalne gałęzie nauk humanistycznych.   Łukasz Jasiński 
    • Gdy szukasz sensu wśród pustki życia, Ni stąd, ni zowąd – pojawia się on, Jak szczur przyczajony, w cieniu. By rzucić swój urok na ofiarę.   W ciemności jaśnieją czerwone oczy, Płoną, jak dwie latarnie w bezkresnej nocy, Czuje się ich obecność, lecz nie wiadomo, Czy to przyjaciel, czy wróg.   Wtem z  cienia wychodzi,  nie szczur, lecz Czarodziej. W szatach pełnych blasku wkracza na scenę. Bez różdżki w ręku, z błyszczącym wzrokiem. Czas na przedstawienie.   Nie rzuca zaklęć, nie wzywa magii, Jego czar to słów zmysłowa gra. Obiecuje raje, mówi o nadziei, A w jego oczach lśni kłamstwa blask.   Wszystko jest możliwe, powtarza niezmiennie, Wkrótce zbudujemy nowy, lepszy świat. Za tymi słowami kryje się niepewność, Bo prawda umiera, a zbliża się iluzja. Jego wizje jak obrazy malowane, W serca wchodzą, jak strzały w pierś. Wszystko, co mówi, cudownie zagrane, Życie  zamkiem z piasku staje się.   Opowiada o wolności, równości, O świecie, w którym nie ma wad, W jego słowach kryje się bezwzględność, Każda obietnica to ukryty strach. Zamiast prawdy, on rozdaje sny, Zamiast wolności, daje kajdany. Jego świat jest pełen lśniących dni, Lecz w jego cieniu rodzą się rany. A ci, którzy widzą przez iluzję, wiedzą, Że prawda nie jest tym, co on opowiada. Czarodziej buduje na kłamstwie swoje królestwo, A wiara w niego to upadek w przepaść. Więc nie daj się zwieść jego słodkim słowom, Bo Napierała zamienia marzenia w cień. Uwierz w to, co widzisz, nie w to, co opowiada, Bo jego magia wkrótce wyblaknie, jak przeszły dzień.
    • @lena2_

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jak ładnie :)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...