Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dusza


Łukasz_Kozera

Rekomendowane odpowiedzi

Dusza ma płacze
Widząc jak świat biegnie ku zagładzie
Rozdzierają ją wizje nieuniknionego
W jednej chwili to co jest
Zmienia się w to co było
Teraźniejszość łączy się z przeszłością
Wszystko się zmienia
Nic już nie jest takie samo
Wszystko co znaliśmy
Znika w jednej chwili
Pochłonięte przez odmęty czasu
Nie ma już nic oprócz nas
Ale czy to na prawdę jesteśmy my
Może to tylko złudzenie
Może nas tak naprawdę już nie ma
To co zostało to jedynie
Puste powłoki pozbawione wszelkich uczuć

[sub]Tekst był edytowany przez Łukasz_Kozera dnia 14-11-2003 12:16.[/sub]

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wiersz zawiera bledy
np. "Nic już nie jest takie same " a powinno byc takie samo
"Niema już nic oprócz nas " Nie ma pisze sie osobno

A tak poza tym,to zaczales pisac uzywajac znakow interpunkcyjnych,potem zaprzestales,gdzies tam pojawil sie tylko przecinek.
A odnosnie samej tresci: Matrix zawrocil Ci w glowie,
ogolnie nie podoba mi sie.

Ale to moje zdanie :)

Pozdrawiam






[sub]Tekst był edytowany przez Danulla dnia 14-11-2003 15:30.[/sub]

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ehhh...
Dusza to piękny temat, a tutaj takie "coś".
minusy:
błędy (jw.)
brak rymów
brak interpunkcji
"brak duszy" - nic nie odczułem, gdy go czytałem
piszesz ciągle o jednym, i "lejesz wodę" - gdzie uzasadnienie, jakieś poruszanie się w temacie ???

plusy:
nizadługi
...
i to właściwie wszysko :(

Ehhh... nie podoba mi się :(

Pozdrawiam serdecznie

PS. Pisz, a dojdziesz do wprawy :)
[sub]Tekst był edytowany przez Piotr_Sanocki dnia 14-11-2003 13:55.[/sub]

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Gwoli ścisłości - "naprawdę" naprawdę pisze się razem, nie osobno :)))
Jeżeli chodzi o treść - trochę zbyt dużo patosu - apokalipsa (bez względu na to, czy dotyczy świata, czy jednostki) jest wystarczająco patetyczna - nie trzeba jej podkolorowywać. Łatwiej czytałoby się, gdyby zastosować podział na wersy, taką luźniejszą formę, bo na razie treść ginie w natłoku słów. No i pomogły by nieco oryginalniejsze metafory. Gdzieś w tym wierszu sa ciekawe przemyślenia, ale trudno je z niego "wyciągnąć".
Pozdrawiam, j.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chciałeś refleksyjnego wieczoru z mniejszą intensyfikacją wydarzeń ażeby wszystko było inaczej. Za późno chciałeś, acz po prawdzie wcześniej nie szło się połapać. Marniałeś wszędzie tam gdzie nie idzie o żadną prawdę, a szczerość i prostota są tylko durnym i zidiociałym błazeństwem, a wielu tak chce ciebie odbierać. Potem jeszcze ich przepraszałeś i chciałeś wytłumaczyć. Lubią słuchać tłumaczeń oczywistości. Robiłeś to na próżno, bo oni (oni są) i tak niczego nikomu nie wybaczają, a najmniej fakty o sobie. Poza tym wzbudzające gremialny śmiech chcenie nie idzie tutaj po medal. Zresztą sam fakt spaceru po medal jest w istocie czymś niepragmatycznie dość zabawnym i w gruncie rzeczy osobliwym. No a potem 2 piwa i 12 papierosów i odzyskujesz przynajmniej względny spokój wieczoru. Seranon, 02.05.2024r.    
    • dotykaj jasnoróżowych czubków azalii niczym moich piersi pod kostiumem motyla ramiączkami i spódnicy baletnicy  delikatnie przeświecasz przez baldachim łączący z polnymi kwiatami drzewami idziesz bo kocham ci pokazywać      
    • Zdążyć przed zimą.   Ostatnie lato było zbyt intensywne. Nawet herbata straciła swój poranny smak. Zastąpiła ją kawa. I te znaki krzyża na czołach bliskich zawstydzały coraz bardziej.   Kto dziś pamięta? - myślała czasem, patrząc, czy zjawi się sąsiadki kot. Przygotowała to nic (coś) dla niego. To ich rytuał był.   Kto dziś pamięta o porach roku? Rytmicznie wyznaczał je czas. Majowy mróz 24 pościnał liście. Reakcji brak, relacji brak.   Ktoś zakpił – myślała, a wzrok już poza horyzontem był i to lękliwe spojrzenie. Kto zakpił? - a przecież to mój jest czas. Łódka (łódeczka) dziurawa, ale dryfuje… Płynie do Oceanu - po łaski , po blask.   Płyniesz do tamtej strony światła. Z tej ziemskiej strony cienia, gdzie karty rozdaje ślepy los, a trudno jest płynąć pod prąd. I lichą masz wciąż nadzieję, że tu jest szczęście twe, a ziemia cię błogosławi i cichą masz nadzieję: życie nie skończy się. Licha jest ta nadzieja, oddalasz wizję zaświatów, nie chcesz zadręczać się, choć wiesz, że pyłem jesteś. Wierzysz w swą ludzką moc i szukasz odpowiedzi.   Kiedyś trafisz tam. A kiedy trafisz tam, a Wielcy  cię odprowadzą - wygrałeś swój życia los.   DANTE przewodnik zostawił: porzuć wszelkie nadzieje. Piekło ma kręgów 9.    Spójrz w wodę i rzuć kamieniem. Kręgi zatacza swe.
    • @Giorgio Alani pisząc ten wiersz raz mi przemknęła myśl o twoim utworze sprzed roku lecz niestety żadnej inspiracji tu nie poczyniłem. Pozdrawiam.
    • rozumiem ból niemy krzyk łez rozpacz na strunach smutku sama lecz ten co odszedł szczęśliwy jest a te wzruszenia zostają dla nas   pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...