Grudniowe popołudnie w pokoju Szamana

[Adam A]

oni już dawno nie mieli wartości.
ciągle w drodze przebijani dymem
z metą w budkach telefonicznych,
gdzie tracili życie i ostatnie pieniądze

nie odnaleziono zwłok ani znaków.
jedynie na umownych drzewach wyryto:
tu spoczywa przestarzałość
w imię zasad których nie rozumiała.

nie mogę się pozbyć przyzwyczajeń,
lecz gdy po obiedzie modlę się o słońce,
z pogardą w oczach podają pastylki
i mówią: przecież mamy grudzień

[stanislawa zak]

wiesz Adamie, twój wiersz przypomniał mi czasy kiedy w budkach człowiek przesiadywał dzwoniąc do rodziny, ech dzisziejsze czasy jednak lepsze na przekór mojemu wierszowi1 pozdrawiam ciepło dobry ten wiersz

[EWA_SOCHA]

Zmuszasz do refleksji. To był chyba mój najlepszy czas, który ciągle żyje we mnie. Dziękuję.

Pozdrawiam Adamie A!