tysiąc tajemnic

[Adam_Szadkowski]

smuga końca błękitu
ostro kreśli ramię na pół
tnie bezdusznie wszechobecność rzeczy

powstający z przecięcia
monstrualny człowiek
w tysiącem wszystkiego
łatwo łamie się na ból
jak tabletka

krrrach

dzieli się
ale w rozdrobnieniu
nie znika

lodowate spojrzenie
z kawałkiem rozpuszczonego lodowca
widzi przeszłość
przyszłość jest kotem czarnym

sączy się chwila
z ropnia jeszcze żywego

zgniły czas
zwolnił myśli

sączkiem jest
dumny Bóg
i szalony mag - Mózg

owi Zbawcy
bawią się w warcaby
ostatni wspólny ruch
wyczekany
nie nudzi
wspaniale kończy

tajemnica się tajemni

[sub]Tekst był edytowany przez Adam Szadkowski dnia 04-11-2003 20:37.[/sub]

[natalia]

rozumiem że tajemnica w tajemni..? a nei tejemni, bo jeśli tak to nic nei rozumiem :)

wiersz bardzo mi się podoba, prócz jednego stwierdzenia, ale ja po prostu tego słowa nie lubię, poza tym bardzo ciekawy wiersz.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia