Nietoperz

[aksja]

Wtłoczony w ramy jestem nieruchomy, na wpół martwy, lecz nie pozbawiony kształtu. Wydawałoby się, że nie mam oczu. Nikt mi jeszcze nie powiedział, jakiego są koloru. A jednak widzę twarze, którym refleksy światła nadają blask. Zawieszony, niezdolny do powzięcia jakiejkolwiek decyzji, nie potrafię wpływać na bieg wydarzeń - to nie jest moim przeznaczeniem.
Nie wiem od jak dawna tu jestem. lecz jedno jest pewne! Pamiętam doskonale ten dzień. Z okna starej kamienicy przeznaczonej do rozbiórki wypadła szyba. Refleksy światła, odbite w kawałkach rozbitego szkła migotały w promieniach słońca. Więcej nic nie pamiętam. Od tamtej pory nie czuję zapachów, ani smaków, nie wiem co to dotyk. Jednak słyszę.
Niekiedy dochodzą do mnie krzykiem rozedrgane fale powietrza. W takich momentach ciszę przeszywa ostry dźwięk, jaki wydają rozbijające się o podłogę kruche przedmioty. Niepokojący, ostry kobiecy głos, który z tonu zdecydowanego - załamując się - przechodzi w płacz. Co się tam działo nie wiem. Jednak dźwięk, zwiastujący coś złego, jakby trzask łamanych, suchych gałęzi, niepodobny do tych, które znam, doszedł do mnie po raz pierwszy w dniu, gdy stanął przede mną zapłakany chłopiec. / Musiało to być późne popołudnie, leniwie odbijające się pomarańczowe i z lekka purpurowe promienie słońca tańczyły w oknie/.
Jednocześnie w pokoju echem odbił się błagalny, załamujący się głos chłopca:
- Mamo nie bij mnie!
- Co się tam dzieje? Chciałem skończyć z domysłami. Moje oczy zaczęły niespokojne rozglądać się wokoło. Czyniły to bardzo powoli. Szukałem na ścianach choćby jakiegoś cienia, bo myśl o chłopcu nie dawała mi spokoju.
Na ścianie cień młodej kobiety rytmicznie zginał się to prostował. Trzymając coś w dłoni zaczęła je unosić, to zniżać. Wirowały w powietrzu jak dwa zranione nietoperze. Coraz szybsze razy odbijały się o coś, co przypominało cień skulonego dziecka.
- Mamo, nie bij... - usłyszałem jak coraz cichszym głosem prosił chłopiec.
Dlaczego zaczynam odczuwać niepokój?
Kobieta zdławionym głosem wyszeptała:
- Poczuj, jak życie boli... Próbowałem krzyknąć – „Przestań”! Lecz czy można usłyszeć kogoś, kto ma tylko oczy?

Zapłakany chłopiec przybiegł do mnie i zobaczyłem jego smutną, zaczerwienioną twarz. Ocierając łzy mankietem swojego wypłowiałego sweterka, wyszeptał zdecydowanym, drżącym głosem:
-Mama mnie kocha. - A na jego twarzy pozostały ciemne smugi - ślady beztroskiej zabawy w piaskownicy.
Jakieś nowe uczucie zaczęło mnie opanowywać. To niemożliwe - słyszę jak wokoło mnie rozchodzi się odgłos podobny do trzasku pękającej kry na mrozie.

II

Jest wczesny ranek. Wiem, bo słyszę delikatne o tej porze ptasie trele. Z pokoju obok znowu dochodzą do mnie te same dźwięki. Rytmiczne uderzenia, krzyk kobiety i płacz chłopca.
Jak mu pomóc? Złowrogie myśli przewalają się przeze mnie, jak ponure chmury zapowiadające burzę.
- Muszę z tym skończyć, muszę.
Jestem na zewnątrz lustra! Dziwne uczucie, unoszę się i siłą woli wyrywam z ramy ostry, trójkątny kawałek lustra. Wiem że nikt mnie nie widzi, mam przecież tylko oczy.
Jestem coraz bliżej i zdecydowanym, szybkim ruchem wbijam ostrze. W całym domu rozległ się pisk zranionego nietoperza. Zaskoczony nagłym atakiem, nie był w stanie oderwać się wczepiony w nią pazurami. Z wyrazem wściekłości i bólu w krwistych oczach odwrócił się w moją stronę.
Wiem, że zwyciężę, chociaż walka dopiero się zaczyna.
Powietrze przeszył złowrogi trzepot skrzydeł. Jego zaczerwienione oczy wysłały złowrogie błyski, podobne do rażących nici rozchodzących się przy rozbłyskach pioruna. Jednak nie mógł mnie porazić, ja nie mam materialnej postaci. Resztkami sił oderwał się od pleców kobiety i szykował się do ostatecznego ataku. Cienkie ostrze szkła jeszcze raz przeszyło ciało nietoperza. Zamiast krwi wypłynęła lepiąca się żółć.
Straszydło ostatkiem sił wydało z siebie piskliwe dźwięki. Upadając na podłogę zaczęło znikać, i w tym miejscu rozrosła się bladożółta kałuża mazi.
Kobieta padła zemdlona, jednak wcześniej, resztkami sił zdążyła spojrzeć na mnie.
Coś dziwnego dzieje się ze mną. Słyszę bicie serce, uczucie chłodu powoli znika. Subtelny zapach kobiecego ciała rozchodzi się wokoło, przenika mnie. Wiem, że zamknięty w jej ciele poznam, co to dotyk, smak, zapach. Będę decydować.
Przestraszony chłopiec niepewnie podszedł do oszołomionej kobiety. - Nic ci nie jest mamusiu? - spytał zatroskany. - Nietoperz już odleciał. - dodał przyciszonym głosem. Już nikt ciebie nie uderzy. Obiecuję.

III

Widzę oczami kobiety tylko wówczas, gdy chłopiec jest obok niej. Jestem tego całkowicie pewny.
Dziś spostrzegłem na jej lewej ręce nie zagojone jeszcze rozcięcie między kciukiem a palcem wskazującym. Ślady zszycia, a w ich wgłębieniach brunatne skorupy zakrzepłej krwi. Gdy nakładała makijaż, zobaczyłem ciemne zadrapania na ramionach, na plecach. Nie przypominam sobie kiedy to się stało.

Lubię dni, gdy wychodzimy z domu. Powoli przyzwyczajam się do dynamicznych, zmieniających się jak w kalejdoskopie obrazów. Trudno, zapamiętać twarze będąc w ruchu. Czasem smagnie mnie przelotny uśmiech, zaciekawienie. Jednak najczęściej oglądam pozbawione głębi, zdeformowane cienie, biegnące przed stopami. Lecz nie zawsze tak jest.
Gdy odwiedzamy dziwne miejsce, w którym dominują obrazy otulone kolorami, przycięte sprawnie narysowana kreską. Zasnute mgłą złotego pyły, przestrzeń nabiera tajemniczego wymiaru. Pokaleczone torsy mężczyzn zastygły w bezruchu, w bryłach z granitu. Takiego nagromadzenia barw i kształtów dawno nie widziałem.
W takich chwilach jej serce wystukuje rytmiczne staccato. Lubię ten stan, jednak doświadczam go tylko czasami.
- Mamusiu, chodźmy już – zmęczonym, sennym głosem poprosił chłopiec. Kobieta odszukała małą rękę chłopca, patrząc w dal zamglonymi oczami.
- Dlaczego tak pospiesznie złożyłeś swój obrazek? – Zamknąłem go, żeby nie wyleciał.

IV

- Łukaszu, otwórz! Proszę cię! – Niepokój w głosie kobiety odbił się we mnie przyspieszonym rytmem jej serca. Uderzają we mnie dźwięki, rozsądzają mi głowę. Znowu ogarnia mnie niepokój. Stan apatii zdecydowanie był lepszy niż rozszalały stukot serca.
- Za chwilę mamusiu. Tylko skończę rysunek.
Drzwi otworzyły się bezszelestnie, w nich pojawił się chłopiec, cały umazany czarną farbą i węglem.
Stał z dumnie podniesiona głową.
Kobieta zatrzymała się w progu przerażona tym, co zobaczyła.
- Dlaczego zmalowałeś ściany węglem?
– Mamusiu, zaraz ci wszystko wyjaśnię. Entuzjastycznie chwycił za rękę i zaczął ją ciągnąć. Gwałtownym ruchem odepchnęła go od siebie.
- Ał! Uważaj! –Nie widzisz, że ręka jeszcze się nie zagoiła?
- Co to wszystko znaczy?
- To nietoperz mamo. – Wieczorami snuje się po ścianie – dodał przyciszonym głosem. – Słyszałem, jak powtarzał – „Zniszczę cię”- tak jak kiedyś tata.
– I pokonałem go – w radosnym uniesieniu energicznie uderzył o kolana. – Spojrzałem jemu w oczy i powiedziałem: - „Nie boję się ciebie!” Wyjąłem z pudełka węgiel i zamalowałem mu oczy.
- Już nie musisz się bać! Pokonałem go. – Wykrzyknął. A w jego oczach pojawiły się iskierki szczęścia.
Zaszokowana słowami syna, zaczęła przyglądać się porozrzucanym wokoło rysunkom. Wszystkie były takie same, pomalowane na czarno.
Nie potrafię zapanować nad rozedrganymi falami, które wstrząsają jej ciałem.
Twarz z wypisaną w oczach złością przypomina mi...To niemożliwe! Zobaczyłem siebie.

Kobieta w czerwonym płaszczu, trzymając za rękę małego, drobnego chłopca - ubranego podobnie jak ona, na czerwono- nachyla się nade mną. Trzymają w ściśniętych dłoniach malutkie bukiety konwalii.
- Zawsze lubiłeś zapach pieniędzy. Myślę, że polubisz także zapach leśnych kwiatów. Mówiąc to uśmiechnęła się przyjaźnie.

[Leszek_Dentman]

tonu zdecydowanego - załamując się - przechodzi w płacz. - dlaczego myślniki, a nie przecinki?
załamujący się głos chłopca -chwilę wcześniej inny głos się załamywał
Moje oczy zaczęły niespokojne rozglądać się wokoło. - nie oczy, a ty rozglądałaś się
Szukałem na ścianach choćby jakiegoś cienia, ... Na ścianie cień młodej kobiety rytmicznie zginał się to prostował.- trochę jak w teatrzyku cieni
wyszeptał zdecydowanym, drżącym głosem - zdecydowanym, czy drżącym?
Złowrogie myśli przewalają się przeze mnie - złowrogie? - może ponure?
Całość znakomita - nowy obraz w starych ramach. Im bardziej się zagłębiałem w tekst, tym bardziej się zagłebiałem (parafraza Kubusia Puchatka - jakby ktoś miała wątpliwości).
Na koniec jeszcze jedna uwaga: raz piszesz w czasie teraźniejszym, raz w przeszłym - ja rozumiem, że w ten sposób oddzielasz to co było, od tego co jest, ale można to dodatkowo wypunktować graficznie przez zminę kroju.

[aksja]

Leszke dzieki za merytoryczne uwagi!
tak masz rację "nowy obraz w starych ramach". rozbudowałam, probowałam dodać dramatyzmu i jakiegos konkretnego kształtu i niekiedy troszke wyszło jak w teatrzyku cieni / hehe/ czyli nie dokonca jets to ponury tekst.
dzieki za przeczytanie i "Całość znakomita " to jak lukier na duszę dla autora :)
pozdrawiam uśmiesznie

[wojt s]

Cieszę sie że zakończenie było optymistyczne, bo lubię takie. Ładnie napisane. Pozdrawiam
W

[k.s.rutkowski]

dobrze napisany , dobrze sie czyta. ostatnie zdanie w tekscie powinno byc oddzielone.to jedyna uwaga. piszesz malo , ale dobrze. smacznie. pozdrawiam.

[aksja]

Dziękuję Wam :) to moje nieśmiałe próby pisarskie i milo jest czytać pozytywne komentarze.
i życzę natchnienia !

[j.renata]

może się wydawać, że lustra i nietoperze nie łączy nic wspólnego, a jednak
łączy je umiejętność odbijania,
choć głuche i nieruchome lustro odbija obrazy, a lotny i ślepy nietoperz -dźwięki
jest coś jeszcze- zarówno w lustrach, jak i nietoperzach -mieszkają duchy, a niekiedy MY, jak zaklęci


pomimo wrażenia, Jakbyś nie do końca wiedziala co zrobić z tym dziwnym mariażem, całość gra
smutną i piękną melodię

pozdrowionka ciepłe i buziaki słodkie dla Siostry Lu

[aksja]

Jolu !
tak masz rację / teraz to widzę /to jakby dwie bajki lecz łacza ich kawałki jak z rozbitego lustra...
pozdrawia sis :) do usłyszenia!!!

[Jay Jay Kapuściński]

[u]wg mnie[/u] jest to tekst znakomity pod względem technicznym, fabuła mi poniekąd znana, ale widzę, iż dołorzyłaś kilka wartościowych elementów. Pisz częściej, szkoda żeby pomysły się marnowały, praca to nie wszystko Lucy.

pozdr.

[aksja]

Wiktor
dzięki za duchowe wsparcie i masz rację warto oderwać się czasem od przytłaczajacej rzeczywistości
pozdrawiam

[Tomek Zając]

uff nie da się tego przejść do końca - wydumana, postmodernistyczna grafomania bez krzty lekkości. Wymęczone