Wesele

[Marek Hipnotyzer]

„Jaki tam dekadentyzm?
Jaka tam abnegacja?
Ja mam po prostu
chronicznego lenia!”

Kazimierz Przerwa-Tetmajer
do zaprzyjaźnionego bacy




Gdy podano do stołu trzecie danie: pieczonego prosiaka, który wjechał na salę niczym łyżwiarz figurowy podczas nastrojowej rewii - w blasku reflektora i towarzystwie dwóch dostojnych kucharzy – sala zamarła. Zwłoki zwierza, wywołujące istny potop śliny z podniebień i języków wszystkich gości zdecydowanie przyćmiły wcześniejszego łososia i kurczaka. Ich szczątki zieleniały teraz ( kto wie czy z zazdrości ) na dnie rozbawionych żołądków nerwowych nieco i spoconych mężczyzn. Zaczęli na głos żałować, że dla wieprzka nie zostawili więcej miejsca. Ojciec, który zmienił tego wieczoru już dwie koszule, dał wyraz swemu niezadowoleniu w wybuchowo-odbytniczy sposób, na co obruszyła się swatowa, siedząca tuż obok niego – nadal sztywna, mimo pięciu kieliszków wódki za kołnierzem.

Po świni nie ma bólu dyni! – zaintonował, z twarzą czerwoną jak burak.

Na początek dawać wieprza! Wtedy reszty dawać nie trza! – podchwycił stryj Artur, którego najbardziej chyba oburzyła niestosowna kolejność potraw. „Czekali aż wyjdziemy, czekali aż wyjdziemy” – powtarzał wciąż swą pijacką konkluzję zaróżowionej z zażenowania małżonce.

Goście państwa młodych, których na weselu było około stu pięćdziesięciu, stanowili niestrawną na trzeźwo mieszankę. Czego tam nie było: śmietanka towarzyska śląskiej ( i nie tylko ) palestry, lekarze oraz nieco zamożniejsi - stomatolodzy i przedsiębiorcy - to z jednej strony. Z drugiej, czyli mojej, dawno połączeni proletariusze wszystkich zawodów, z rękoma naznaczonymi mąką młynarską i męką górniczą.
Miałem dobry punkt obserwacyjny za głównym stołem, usadzony tam jako brat pana młodego. Miło było patrzeć jak wszystkich jednoczy alkohol, żarcie ( w tym - wyjmowany spomiędzy zębów widelcem – kawior ) oraz pulsujący rytm, grającej progresywne disco polo – orkiestry weselnej. Wodzirej swoim wysokim głosem „zawodził” coraz bardziej „znanymi” i „swojskimi” kawałkami, w miarę topnienia czasu i trzeźwości gości, coraz mniej zażenowany…
Jeśli chodzi o mnie, w momencie gdy wyczerpany repertuar Golec Uorkiestra zaczął dyskretnie przechodzić w przeboje Stachurskiego i Schazzy, ze zniecierpliwieniem szukałem azylu w samotnym ( no, prawie ) pijaństwie weselnym.
Wraz z partnerką, której tolerancja na towarzystwo – w przeciwieństwie do mojej - była jak z gumy, wyszedłem na taras, a stamtąd do obszernego hotelowego ogrodu… Po godzinie rozmów i gapienia się w gwiazdy postanowiliśmy jednak przeprowadzić mały rekonesans sali weselnej, wypijając przy okazji kolejny kieliszek czegoś jasno pomarańczowego. Na nasze nieszczęście dopadła nas, snująca się na nogach i wyglądająca w zbyt dużej sukni jak wielka pijana beza – panna młoda. Prowadziła za rączkę swojego patyczakowatego kuzyna, który najwyraźniej nie przejmował się strojem, ani też nie udawał entuzjazmu wobec uroczystości. (Strzeż się ludzi zbyt szczerych w swoich reakcjach – nigdy nie wiadomo, kiedy mówią prawdę) „Macie wspólne tematy, jesteście studentami…” – skwitowała błyskotliwie dopiero-co-żona mojego brata ( Boże uchowaj! ).
Ale wspólnych tematów jakoś być wiele nie chciało – Łukasz schizofrenicznie zatapiał się w swojej workowatej, białej koszuli. Razem z Basią piliśmy więc wszystko po kolei, łącznie z kawowym likierem, po którym należałoby niezwłocznie odwiedzić dentystę. Mój brat, Adaś, zupełnie rozluźniony, bawił się z gośćmi weselnymi w pociąg, co to jedzie z daleka… A ja, gdy początkowe zażenowanie stało się wspomnieniem, wśród siedzących jeszcze gości, wypatrywałem jego bezy. Odnalazłem ją w końcu przy stoliku stojącym najbliżej hotelowej recepcji, rozmawiającą z wysokim, wysportowanym brunetem, z gatunku tych, co to ciężko uwierzyć, że mają na imię Wojtek lub Jarek, a nie - Antonio.

„Antonio” jednak miał na imię Jarek. „To mój Jarek przecież…” – oznajmiła mi w odpowiedzi kuzynka – Danka, nie wiedzieć czemu, wpatrując się przy tym mętnym wzrokiem w moje prawe ucho. Był zawodowym żołnierzem, dziwnym żołnierzem, w którego głowie kołatały się widocznie myśli z zupełnie odległych od siebie stref stabilizacyjnych. Według słów Danusi, jej mąż miał „załapać się na ostatnią zmianę w Iraku”. W tym momencie, co już nie było tak imponujące, stacjonował zaledwie na krześle, z lewym łokciem opartym na stole, wpatrując się, trzeźwo i uważnie, w moją bratową. Była to pozycja „przyjaciel wszystkich kobiet”. Sam ją często stosowałem w moich desperackich próbach... Ale on? Teraz?
Może jest to skutek niedoboru „przywracania do pionu” odkąd został oficerem? Patrzcie go! Zaraz zacznie w półgejowskim geście ( że niby taki to on „neutralny” ) wymachiwać delikatnie nadgarstkiem, ledwo się przy tym powstrzyma od połaskotania jej w podbródek!

Sam za stołem, nagle zauważyłem, że ktoś mi się przygląda. Była to kobieta w średnim wieku, siedząca zaledwie kilka metrów ode mnie… Nieco pulchna szatynka o szaroniebieskich oczach, której twarz „widocznie” była polem rywalizacji dobrze opłaconych jednostek makijażu z podstępną siatką drobnych zmarszczek. Dodatkowo, tliły się na niej jeszcze – konające niedobitki niegdysiejszej urody.
Poczułem na sobie jej ciężki, bardziej już „babski” niż kobiecy – wzrok. Był uporczywy, rozbiegany, a w pewnym momencie skupiony i bezczelnie pożądliwy. Przez moment doświadczałem lekkiego, niemal mlecznego – perwersyjnego podniecenia, które szybko ustąpiło miejsca mocnemu i otrzeźwiającemu jak gorzka kawa - zniesmaczeniu… Musiałem zaczerpnąć odrobinę powietrza na tarasie. Nim jednak wyszedłem, między jednym a drugim refleksem okularów, zauważyłem jeszcze rozbawioną „bezę”, ciągniętą przez naszego Antonia ku parkietowym pląsom w rytmie Yugotonu. Adaś pewnie wymiotował już gdzieś w toalecie.

- Kraków to tak naprawdę wypindrzone, wylakierowane, odpustowe miasto… - oznajmij Łukasz, gdy wszedłem na taras. Akcentował przy tym bardzo ostro każde słowo - …Ta cała „kultura” to pozór…
- Może i masz rację… - odparła Basia, powoli prostując zmarszczone czoło – Praga to jest coś… Kilka razy większa i bardziej interesująca, bo mniej sztampowa…
- I jest gdzie połazić – dorzuciłem bez sensu.
- Praga ? - ożywił się Łukasz – Jeżdżę tam raz na pół roku. Mam tam taką…hhhmm… przyjaciółkę.
- Czeszkę? – zainteresowała się Basia – Jak ją poznałeś?

Ale mnie to już nie odchodziło. Postanowiłem sobie połazić, tym razem sam. Spojrzałem jeszcze w niebo. Ranek powoli zaczął przegryzać się z nocą, widać było pierwsze chmury. Wiedziałem jednak, że wesele potrwa kolejne kilka godzin i na nic się zdadzą niecierpliwe westchnienia. Rozejrzałem się po sali weselnej. Robiła wrażenie miasteczka przez które przeszła obca armia. Wyludnionego i smutnego – niemal wszyscy goście gdzieś się rozpierzchli.
Udałem się ku, intrygującym mnie od początku wesela, kręconym schodom, które wiły się jak serpentyna w rogu sali. Byłem jeszcze dość trzeźwy na tę wspinaczkę, więc ruszyłem, rozglądając się na boki, nie patrząc przy tym wcale w dół.
Gdy dotarłem na „pięterko”, oczom moim ukazał się zimny hotelowy korytarz z czterema ciemnoniebieskimi drzwiami. Nie był długi, na oko - dziesięciometrowy. Rozglądając się, zauważyłem po chwili, że drugie drzwi po lewej są lekko uchylone. Na odsłoniętej części pokojowej ściany majaczyły jakieś światła i cienie. Wahałem się dłuższą chwilę.
Obejrzałem się za siebie i ruszyłem. Powoli jak kot, mimo że w ciasnych lakierkach cholernie bolały mnie stopy… czaiłem się ku drzwiom. Gdy już byłem wystarczająco blisko, wsadziłem dłoń delikatnie miedzy szparę w drzwiach i powoli je odchyliłem. Usłyszałem jakiś stłumiony mlask, a potem szept. Za rogiem krótkiego przedpokoju wyraźnie coś się działo…
To co zobaczyłem chwilę potem nie było Pragą ani Krakowem – nie było nawet pozorem kultury. Co ja mówię! Zwykły, wylakierowany, pełny silikonowym bogiń seksu pornos – to przy tym dobranocka. Tego nigdy nie zapomnę – to było „hard”, a do tego „live”.

Żołnierz miał mocno włochaty tyłek. W niektórych miejscach przypominał on czarny busz. Miał tłuste, wielkie dłonie. Mógłbym przysiądz, że kleiły się do nich jeszcze kawałki pieczonego prosiaka. Panna młoda, z wysoko zadartą sukienką – przymykała oczy w zapomnieniu – jej biust falował bardzo wulgarnie, jak kawałek nieokiełznanej słoniny…Nie zauważyli mnie, jęczeli i stękali. Chyba nigdy tego nie wymarzę z pamięci…

[asher]

Marek, ja nawet na pol zza grobu musze Ci komentarze dawac... ech... ale juz skoncz z tym czepianiem sie Krakowa, bo sie pogniewam. Wiem, ze wolisz haldy i familoki, no ale... jam byly patriota lokalny...