filozofia słoneczna

[Marian Koń]

jaśniało jesiennie w ogrodzie
wzbił się
bez rozbiegu z palców
znał ten ruch lepiej niż siebie
magią lewej dłoni
chwycił promień w pół
przyciągnął do piersi
serce schowkiem najlepszym
na koniec skłonił się chmurom
zagadnienie słonecznych cieni
wyjaśnił jednym cięciem

różnie bywa
można siedzieć parę lat
dotykać smakować
przegapić
po prostu trzeba to czuć

[Messalin_Nagietka]

Marian – tak, trzeba to czuć, dobry wiersz
pozdrówko MN

[Piotr Sanocki]

Coś w czwartym wersie zwróciło moją uwagę:

"jaśniało jesiennie w ogrodzie
wzbił się
bez rozbiegu z palców
znał ten ruch lepiej niż siebie" - wewnętrzny rym: jesiennie - siebie, troszkę banalny i dlatego zatrzymuje.


Reszta wydaje się być prawidłowa, chociaż żeby coś "poczuć" trzeba się mocno zagłębić. A mnie się wydaje, że to rola pierwszego wrażenia :/

Pozdrawiam serdecznie

[Marian Koń]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

praca praca praca praca ...
grunt, że jest jakas iskra, każda rzeźba na początku jest tylko nieforemna bryłą ...

serdecznie państwu dziękuję

[Piotr Sanocki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Podoba mi się Twoje nastwawienie.
Nie pozostaje mi nic innego jak kibicować ;)

Pozdrawiam serdecznie

[Iza Smolarek]

jesień, promień, chmury - czy ktoś tworzy coś bardziej październikowego?
jesli nie, zostaje promienny jesienią, w silnym zamgleniu, sznur.