Pożegnanie

[Piotr Śnieg]

Najtrudniej jest się żegnać
gdy wiesz że to na zawsze

na podwórku czeka już bryczka
konie parskają niecierpliwie

Zimna posadzka w pokoju
przyjemnie chłodzi skwar lipca
przywołując chwile minione
- dom przepełniony życiem
a teraz kłania się ziemi
łagodnie i dostojnie

Ruszam w drogę
patrząc długo za siebie
dom mogę już zmieścić
w trzymanej na kolanach walizce
ale czyż zatrzymać czas
można w klatce...

[Roman Bezet]

Strasznie naiwne (i poetycko, i myślowo).
"chwile mimnione" a "minione chwile" - widzi Pan różnicę?
pzdr. b

[Michał_Zawadowski]

straszne.
powtórzyłbym za Bezetem słowo "naiwne", ale brakuje mi w nim jakiejś ekspresywności.

[Messalin_Nagietka]

Piotrze – może - ”..trudniej z pożegnaniem / gdy wiesz, że na zawsze ..” i dalej „na zawsze/ na podwórku” chyba jakaś zbitka, i może wystarczy „parskają”, bo „niecierpliwie” to tylko na „cierpliwość” można zamienić – sorka – masło maślane „Zimna posadzka w pokoju/ przyjemnie chłodzi skwar lipca” – wybacz – dalej nie czytam – zrób coś z tym, proszę
pozdrówko MN