Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dusza owiana chłodem rozstania
W rozkosznym cierpieniu
Myślą o Tobie ogrzana
Przeciwstawia się zapomnieniu

Serce bije w jednostajnym rytmie
Zgranym z melodią Twej duszy
Obraz w pamięci nigdy nie zaniknie
Blask Twych oczu mury obłudy kruszy

I znów poczuję żar
Ciepło Twego oddechu
Ustami przylgnę do Twoich warg
I dopuścimy się grzechu

Rozpocznę wędrówkę palcami
Po pejzażu ciała Twego
I znów będziemy razem i sami...
Czy może być coś piękniejszego?

Opublikowano


Witam Cie Krzysiu ponownie..Jak widze nic sie nie zmieniles..Ciagle piszesz w mym jezyku..:) i podobnym stylem..Nie zawiodles mnie jak wczesniej..Oby tak dalej..

Co do wiersza to kiedy przytalam wers:"I dopuścimy się grzechu " to na mojej twarzy pojawil sie usmiech..To chyba dobrze..
Rymy sa, rytm zachowany, ladna puenta..CZY MOZE BYC COS PIEKNIEJSZEGO?.. hehehe

Czekam na wiecej, takze tego czego nie chcesz umiescic..

Nadal naleze do Twego fanclubu:)


Opublikowano

witaj,

rzeczywiście Tobie, Twej, Twego, Twoich troszkę przeszkadza...
"Obraz w pamięci nigdy nie zaniknie
Blask Twych oczu mury obłudy kruszy" - zbyt topornie czytało mi się ten fragment...

ale ogólnie miły...

pozdrawiam
Piotr Mogri


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pewnie masz rację, szczerze mówiąc nie sprawdzałem, ale na moją obronę mogę tylko dodać, że raczej napewno rekord w tym miesiącu. :))))
    • Słyszę tę pieśń, co płynie przez ulice, jak rzeka bez nazwy. Mówią nam, że granice to tylko kreski na nietrwałym papierze, atrament, co dawno wyblakł. A jednak wciąż kreślimy je na nowo. Palcem na mapie, czołgiem, słowem, ogniem. I giną miliony, gdy człowiek poprawia świat po swojemu. A mapy kłamią. Kolory bledną, stolice wędrują. Narody znikają jak ślady na mokrym piasku. I tylko On, zepchnięty na margines każdej mapy, Człowiek, którego nikt nie słucha. Z przebitymi dłońmi, z krwią, co wsiąkła w kamień, wiedział, że świat to nie flagi i nie doktryny, nie hymny śpiewane na rozkaz. Lecz to, co trwa, gdy milkną słowa: skała, woda, horyzont. Obojętne, odwieczne, a jednak to w nich jest światło, które wraca w ciszy trzeciego dnia.
    • Oto dyrygent w białych rękawiczkach. Przeciąga basy wraz z grzbietem, co na nim frak. Biała muszka. Do miękkich eskarpin stosuje pauzy lub używa smyczka.   Tak ulizany, a oko zmrużone. Blisko dla dłoni lśnią w cętki lampasy — czyżby odświeżył poszetką z brustaszy trójkolorowe futerko. Dachowiec   Skacze na podium: Czy lepiej w obcasach? Albo do kłusa, bom żwawy jak rumak. W cholewkach buty zdo-biły-by w parach. Zatem go słucham, bo wszystko zrozumiał.   Tu się podpiszę: Jan nie kot Młynarczyk. Najmłodszy, ale nie myślę iść walczyć.                
    • Opowiadania @Simon Tracy były inspiracją do napisania tego wiersza. Ukłony w jego stronę. Dziękuję!

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar Dziekuje Waldemarze z pozdrowieniami. :) @Migrena Dziekuje Jacku za komentarz. Pozdrawiam :) @huzarc Pozostaje tylko nadzieja, że rzeczywistość pójdzie innymi ścieżkami, bardziej pozytywnymi. Dziękuję i pozdrawiam. :)
    • Witam - świat czasem jest porąbany - trudno to zrozumieć -                                                                                                            Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...