Mów mi Dżou...(Hotelowy Blues) I

[Piotr Rutkowski]

Na podstawie własnego scenariusza pod tym samym tytułem.


Był sierpniowy, chłodny poranek. Ciemne chmury kłębiły się nad szczytami Karkonoszy. Delikatny deszcz przywitał wszystkich koczujących na polu namiotowym w „Bazie pod ponurą małpą”. Kelnerka w przydrożnym pensjonacie rozkładała parasolki, wycierała mokre od deszczu plastikowe fotele. Śliską jezdnią przemykały samochody. W jedną i drugą stronę. Na przemian. Żaden, od dobrych dwudziestu minut, nie chciał się zatrzymać. Nie rezygnowała.
Udało się. Biały Transporter zatrzymał się z piskiem opon. Kierowca wylazł z kabiny i otworzył boczne drzwi. Wrzuciła do środka plecak, namiot, śpiwór, gitarę i już po chwili odjeżdżali na północ.
Była niezwykle utalentowana, piękna i miała w sobie coś, o czym inni ludzie mogą tylko pomarzyć. Miała w sobie magnes. Mężczyźni wpadali w jej sidła systematycznie, kobiety widziały w niej swoje zaprzepaszczone szanse, straconą młodość, nadzwyczajność. Była czarująca.
Położyła nogi na desce rozdzielczej, oparła głowę na bocznej szybie i próbowała zasnąć. Kierowca włączył radio. Początkowo szumiało ale po chwili przestrzeń kabiny zapełnił „Hotelowy Blues”:

„Cały dzień samochód gnał,
nie było postoju by zdążyć na czas,
musiałem grać
zmęczony, głodny jak pies...”

Uśmiechnęła się nie otwierając oczu.
Samochód sunął między górami i ginął w oddali.


WARSZAWA. DWANAŚCIE MIESIĘCY PÓŹNIEJ.


Siedziałem u Turka i grałem bluesa. Lubię takie obskurne knajpy gdzie za dwie dychy można nieźle wychlać, smak taniego piwa czuje się jeszcze przez tydzień, a na podłodze spotkać można precelki, paluszki, chipsy z poprzedniego miesiąca.
Jak już wspomniałem, było pusto a ja siedziałem przy barze i grałem bluesa. Uprzejmy Henio postawił mi browar. Henio to mój ulubiony barman. Zna się na dobrej muzyce. Dziś, w zamian za piwo, zażyczył sobie Claptona.
Gram:

„Once I lived the life of a millionaire
Spending my money, I didn't care...”

Dziwne ale gdy tylko usłyszałem dźwięk dzwoneczka trąconego przez drzwi wiedziałem, że to Dziku mnie szuka i nie myliłem się.
Należy się wam wyjaśnienie:
Dziku to mój stary kumpel. Gramy razem w kapeli. Pijemy razem, obracamy te same kobitki. Jest git. Na Dzika mogę liczyć. Czemu Dziku? Bo jest kurwa dziki i tyle. Wariat.
Usiadł obok mnie i przerwał słowami:

- Przyszedłem przypomnieć ci o dzisiejszym koncercie.
- Mała będzie?
- Obawiam się, że tak.
- Nie gram.
- Jimi, kurwa, nie rób jaj.

Henio wyczuł pismo nosem i w mgnieniu oka postawił na barze dwie pięćdziesiątki. Dziku przechylił jedną po drugiej.

„(...)Nobody knows you when you down and out.”

Wieczorem graliśmy same covery. Takie jak ten i jeszcze kilka innych, bluesowych numerów. Było nudno, truchlawo i drętwo. Dziku stał na wokalu z konieczności bo ze śpiewaniem ma tyle wspólnego co Adam Małysz z szermierką.
Skończyliśmy. Konferansjer wyskoczył jak z procy na scenę.
-Dzięki chłopaki. Ale daliście czadu. Było nieźle. Prawda, że było nieźle? – zwrócił się do publiczności. Usłyszeliśmy wymuszone brawa, gwizdy z tyłu sali. Udaliśmy się do garderoby.
Porażka. Żeby tego było mało na drodze stanęła Mała.
-Jimi, musimy pogadać.

Gdy za zamkniętymi drzwiami przekrzykiwałem się z małolatą wypominając jej dosłownie wszystko nasz Manager dzielił kasę.
- Dziku posłuchaj.
- Wiem o co chodzi.
- Daleko tak nie zajedziemy.
- Znajde nowy wokal. Daj mi trochę czasu. Rozejrze się tu i tam.
- Tu i tam? Co chcesz przez to powiedziedzieć Dziku?
- Poszperam trochę w okolicy, może jakieś ogłoszenie.
- Dziku! Obudź się! Blues umiera. Chcecie grać po piwnicach za parę stówek? Proszę bardzo. Sram na to. Ale jak chcecie się wybić musicie coś z tym zrobić, bo jest kurwa niedobrze.
Miałem dość kłótni z tą idiotką więc ruszyłem do Grubego po forsę. Mała poszła za mną. Odkąd się znamy czepia się mnie jak rzep psiego ogona.

- Kobiecy wokal Dziku – zasugerowałem.
- Żartujesz?
- Ani trochę. Jeśli nie zobaczę dziewczyny na wokalu odchodzę.
- Zwariował – stwierdził Gruby. – zgłupiał do reszty.

Wziąłem osiem stów, chwyciłem futerał i udałem się w stronę drzwi.

- Jimi! A my? – wyszlochała Mała czym doprowadziła mnie do szału. Wpadłem w furię. Podszedłem do niej i zacząłem wrzeszczeć:
- Nie ma żadnych nas i nigdy nie było. Rozumiesz?
- Ale...
Uspokoiłem się trochę, zatkałem jej usta palcem wskazującym i spokojnym już tonem wyjaśniłem:
- Nie chcę cię więcej widzieć. Nie łaź za mną, nie dzwoń, o nic nie pytaj. Po prostu zostaw mnie w spokoju. Nie kocham cię Mała. Nigdy nie kochałem nie kocham i nie pokocham. Jesteś dla mnie jak powietrze. Rozumiesz?
Rozbeczała się na dobre.
Podszedłem do Dzika i trafiłem pięścią w sam środek jego nosa. Przewrócił się. Chłopaki z zespołu podnieśli się z kanapy. Gruby zbladł ze strachu.
- Koniec przedstawienia. Wiecie gdzie mnie szukać.

Wyszedłem. Dziku dogonił mnie na zewnątrz.
- Jimi! Zaczekaj.
Zatrzymałem się.
- Co się dzieje? - spytał

Odwróciłem się. Dziku stał na rampie z zakrwawionym nosem. Cała ta sytuacja poprawiła mi humor. Komizm jak z niskobudżetowego serialu. Zaplecze małych klubów i dyskotek. Ciemno, brudno. Kontener na śmieci i Dziku z zakrwawionym nosem na podwyższeniu.

- Dobre pytanie. Wiesz jak brzmi odpowiedź?
- ?
- Nic i to mnie wkurwia najbardziej.

Dziku chciał coś powiedzieć ale zapalił tylko papierosa i pozwolił mi odejść.
Szedłem powoli w stronę miasta, które zapraszało mnie do siebie. W mojej głowie rozbrzmiewał dźwięk akustycznej gitary. Czułem to wyraźnie...

...w tej samej chwili, gdzieś w Polsce, w małym klubie na małej scenie trwał koncert.
Grała akustycznego bluesa z akompaniamentem gitarzysty. Zahipnotyzowała ludzi swoją oryginalną barwą. Piosenka była o wolności, o tym by wciąż, mimo przeciwności losu, podążać własną drogą, by słuchać swego serca, a nie ludzi, którzy często źle nam doradzają, wsłuchać się w samego siebie, i nieustannie podążać drogą ku przeznaczeniu...

...ja błąkałem się w tym czasie bez celu. Szedłem przed siebie. Pod Hotel Grand zajechała taksówka. Wysiadła z niej kobieta. Jedna z wielu, jedna z tysiąca, z miliona, zwyczajnych kobiet. Taksówkarz otworzył bagażnik, hotelowy tragarz zaopiekował się jej bagażem.
Przeszedłem na drugą stronę. Na przystanek podjechał nocny autobus. Wsiadłem do środka. Drzwi zatrzasnęły się. Autobus ruszył w kierunku starego miasta...

...śpiewała wolno i spokojnie, tak jak śpiewa się ballady. Była szczęśliwa. To pewne. Radość miała wypisaną w swych przecudnych, niebieskich oczach. Ciemne, spięte włosy dodawały jej scenicznego uroku. Panowała nad wszystkim. nad artykulacją, ekspresją, rytmem. Ludziom uginały się z wrażenia nogi a po plecach przechodziły ciarki. Była fantastyczna...

...Na Moście Świętokrzyskim chciałem pobyć trochę sam. Nocą, oświetlony, przypomina mi Golden Gate.
Tuż obok mnie przemknęli lekko wstawieni zakochani.
Próbowałem wschłuchać się w nurt Wisły jednak wciąż w głowie rozbrzmiewała mi ta piosenka...

...zagrała ostatnie takty. Delikatnie, spokojnie. Przez kilka sekund zrobiło się cicho a potem zawrzało potężnymi oklaskami. Uśmiechnęła się.
- Dziękuje kochani.

xxx

Na razie tyle. Jestem ciekaw Waszych opini.

[Tali Maciej]

lekko się czyta, ma Pan podobny styl do Andrzeja Stasiuka, taka dojrzała proza z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy, nisko się kłaniam i pozdrawiam

[Leszek_Dentman]

Znakomicie, Piotrze. Świetny tekst- z niecierpliwością czekam na c.d.
Mam zastrzeżenia do: "zatkałem jej usta palcem wskazującym"- trudno palcem zatkać usta- przeredaguj.
...ja błąkałem się w tym czasie bez celu. Szedłem przed siebie. Pod Hotel Grand zajechała taksówka. Wysiadła z niej kobieta. Jedna z wielu, jedna z tysiąca, z miliona, zwyczajnych kobiet. Taksówkarz otworzył bagażnik, hotelowy tragarz zaopiekował się jej bagażem.
Przeszedłem na drugą stronę. Na przystanek podjechał nocny autobus. Wsiadłem do środka. Drzwi zatrzasnęły się. Autobus ruszył w kierunku starego miasta...
Ten fragment, to dalej (tyle tylko, że pisany w pierwszej osobie) scenariusz i wymaga chyba trochę szlifu.

[wojt s]

Też czekam na dalszy ciąg. Fajny styl, dobra opowieść. Jedna uwaga metrytoryczna: Hotel Grand zajechała taksówka. Wysiadła z niej kobieta. Jedna z tysiąca, z miliona, zwyczajnych kobiet. Zwyczajne kobiety nie zajeżdżają taksówkami pod hotel Grand.
Pozdrawiam
Wojtek

[Vegga]

Fajnie napisane, tak swobodnie. Ciekawy pomysł z tym przeplataniem 'losów' pod koniec. Generalnie całość niezła.
Tylko historia wydaje mi się trochę przewidywalna, ale czekam na c.d.

PS nie rozumiem tylko:
' kobiety widziały w niej swoje zaprzepaszczone szanse, straconą młodość, nadzwyczajność.' Utraconą swą nadzwyczajność, czy jej nadzwyczajność?;)

[aksja]

- Kobiecy wokal Dziku – zasugerowałem.
- Żartujesz?
- Ani trochę. Jeśli nie zobaczę dziewczyny na wokalu odchodzę.
- Zwariował – stwierdził Gruby. – zgłupiał do reszty.

jeśli dobrze zrozumiałam blus nie jest tylko dla mężczyzn - okazuje się! w blusie subtelność i zmysłowość potrafi odświeżyć krew! więc zerwij z konwencjonalnym pojmowaniem blusa!
a w zamierzeniu rzeczywiście ma być to męska muzyka.
pozdrawiam / chyba że się mylę?/

[Barbara_Pięta]

Heh, muszę powiedzieć, że mnie powaliło! Na łopatki. No i radam oczywiście, że jest od kogo uczyć się warsztatu pisarskiego :-)). Pozdrawiam/B. Wierny Uczeń.