Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Gigantyczne kwiaty przypominające kopry rosły po obu stronach pozornie zwyczajnej drogi. Po prawej rozciągał się las, po lewej falujące zboża dawaly złudzenie krajobrazu z realnego świata. Ten las, mimo że odrobinę przerażający - wciągał. Łapał pazurami kolorów, nęcił pięknym zapachem i dźwiękami. To się musiało źle skończyć. Nie mogłam się opanować. Las przeczuwając (a może powodując) moją decyzję rozstąpił się tworząc dróżkę. Aż zdziwiła mnie ta normalność. Szłam tędy, którędy prowadziły mnie drzewa pozwaląjac wkraczać do swojego królestwa. Uświadomiłam sobie w końcu dziwne dźwięki w mojej głowie, żadne Głosy, tylko jakąś psychodeliczną melodię. Mimo tej całej Dziwności czułam bliskość świata realnego. Wchodząc coraz głębiej w las starałam sie opanować histeryczną potrzebę ucieczki. Bo kroki nigdzie by mnie nie zaprowadziły. Muszę w Sobie stworzyć jakieś wyjście- jedyny ratunek przed utonięciem w wyobraźni i myślach. Ubranie miałam juz zupełnie mokre, a zimno przeszywało do głębi najbadziej skrywanych tajemnic. Bałam sie swego strachu, zwątpienia i bezsilności, które mogły mnie opanować. Najbardziej przerażające obrazy z mojej wyobraźni mogłyby wyskoczyć ze mnie i zniszczyć szybciej niż depresja czy choroba. Tu nie ma depresji ani chorób. Jest tylko strach... Złapał mnie silnie za ramiona i kazał się odwrócić, żebym zobaczyła ścianę lasu bez odwrotu. Ale wiedziałam jak to przezwyciężyć. Co jak co, ale Siebie znam całkiem dobrze- wystarczyło przesunąć kartonową makietę. Mimo to wolałam wrócić. Nadal czułam dziwna energię i dreszcze na plecach, ale wolałam jak najszybciej wrócić, nie oglądając się za siebie. Droga powrotna okazała sie zupełnie identyczna jak ta, którą przyszłam. Świat nietknięty przez człowieka, szczelnie zamknięty. Wiedziałam, że 'coś' za mną podąża, ale nie chciałam się z tym teraz zmierzyc , myślałam, że uda mi sie uciec. Nie chciałam zatrzymywać się nawet na chwilę. Kroki stawały sie coraz cięższe, z wielkim trudem odrywałam stopy od 'ziemi'. Przejście najdłuższego dystansu i tak nie będzie rozwiązaniem, wszystko siedzi w środku i trzeba pozwolić temu wyjść. Próby skupienia się spłazły na niczym. Znalazłam się w miejscu, z którego wyszłam, żeby szukać Spokoju, i Ciszy, i zebrać Myśli. Dalej błąkam się pomiędzy manekinami. Dalej szukam. Cholera jasna... "jak żałośnie brzmi próbować wyrazić to słowami"...

Opublikowano

mam mieszane uczucia... bez wątpienia masz niezły potencjał- opis przyrody( zwłaszcza pierwsze linijki)ma w sobie coś z dramaturgii, w sumie dobry styl. niestety, dość chaotyczne, a i czas w opowiadaniu płynie sobie jak chce- chodzi o twoją relację, która raz jest w czasie teraźniejszym, innym razem w przeszłym, np."Nie chcę zatrzymywać się nawet na chwilę. Kroki stawały sie coraz cięższe, z wielkim trudem odrywałam stopy od 'ziemi'". Mozna to potraktyować jako mysli autorki, ale i tak troche razi.
pozdrawiam!
acha, zapomniałabym- bardzo podoba mi się zdanie "Dalej błąkam się pomiędzy manekinami. tak tryzmaj!

Opublikowano

To była moja pierwsza i bardzo nieudana próba napisania czegoś nierealnego... to powstało ponad rok temu i nie jest dziełem mojego życia :P ale dzieki za recenzję...

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

no wiesz. ciężko mi cokolwiek napisać, bo jakoś nie lubię kiedy w tekście brakuje polskich znaków; tutaj raz są a raz nie ma... mam wtedy wrażenie, że autor nie ma szacunku dla czytalnika.

dobra ale pomijając moją gderaninę to napiszę, że nawet nieźle i podobało sie.

*popraw:
krajobrazy-na początku
spełzły-pod koniec

Opublikowano

wydaje mi się, ze już poprawiłam wszystkie błędy, które nie znalazły się tu świadomie... tekst kiedyś przepadł na popsutej dyskietce i odzyskałam go w jakiejś bełkotliwie-komputerowej wersji ... ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...