Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wypatrzyłem ją
przez pomarańczowy prześwit

Od filigranowych stóp
wiedziałem że będzie
Złotowłosa

Błysk odkrytych ramion
pierwszym gongiem
walka
aż do nokautu

Strzegłem
by na nic nie było za późno

Zachmurzyliśmy się
czas okradł nas ze ścieżek
pogubił sens

Opublikowano

Strzegłem
by na nic nie było za puźno

Zachmurzyliśmy się
czas okradł

Wszystko było pięknie do tego fragmentu, jest dla mnie niezrozumiały, ciężko się domyślić, dlaczego się zachmurzyliście dlaczego was czas okradł, brak jak dla mnie jakiejś przyczyny,
na początkujest zauroczenie walka do nokautu, strzegłem i w pewnym momencie bach lewy prosty i czas nas okradł, tak mi się wydaje że brak spójności...

Takie moje spostrzeżenia, może dlatego że nie skumałem czaczy, pozdr. i ocieram pot z czoła

Opublikowano

ten ciągły, świetnie utrzymany błysk na porcelanie wiersza od pierwszej strofy do ostatniej - to najbardziej :)

Duże litery darowałbym sobie, ale nie aż tak uparcie. "Czas" mógłby może "wytrącić ze ścieżek", ale to nie brzmi równie dobrze. Natomiast podmiot "pogubienia sensu" już bym zdecydowaniej zmienił.

Coolt, co się ostatnio dzieje, chyba zostanę Twoim czytelnikiem, a kiedyś pomyślałem, że ta kraina zupełnie nie do mnie - nie dla mnie!

Pozdrawiam.

Opublikowano

Dziękuje za komentarze :)

Widzisz Maćku, zaczynam się uczyć stosować niedopowiedzenia, przemilczenia... właśnie takie urywanie, żeby moje wiersze nie były napiasne 'zbyt okrągłymi zdaniami', co mi często zarzucano. Może tym razem nie zrobiłem tego dość umiejętnie, przemyślę czy nie wprowadzić naprowadzającej strofy ;)

Witoldzie Marku: coś się dzieje? Dojrzewam :) Zarówno jako człowiek jak i poeta. Wziąłem sobie do serca rady Bezeta i innych, wywalam wszelką możliwą dosłowność, dążę do kondensacji treści. Skracam wiersze. Cieszę się, że odbierasz te zmiany jako pozytywne.
Będę też zaszczycony jeśli zostaniesz moim Czytelnikiem :)

Pozdrawiam serdecznie
Coolt

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @yfgfd123 Przeczytałem całe opowiadanie i muszę być szczery: tekst jest przegadany, chaotyczny i nie prowadzi do żadnej wyraźnej puenty. Podstawowy problem to zbyt rozbudowane zdania i brak podziału na wyraźne akapity. Autor przeskakuje z jednego znaczenia na drugie, przez co zamiast spójnego obrazu powstaje suma przypadkowych doświadczeń. W efekcie czytelnik gubi kierunek — nie wiadomo, co w tym wszystkim jest ważne, a co tylko ozdobnikiem. Bohater wypada raczej narcystycznie niż pogubiony, więc trudno wzbudzić wobec niego empatię. Styl mógłby działać, gdyby służył czemuś konkretnemu, na przykład ukazaniu rozbitego stanu umysłu, ale w obecnej formie przypomina raczej literacki popis niż przemyślaną narrację. Krótko mówiąc: dużo słów, mało treści. Jeśli chcesz, żeby tekst przyciągał, musisz dać czytelnikowi coś więcej niż słowny labirynt — emocję, decyzję, obraz, który zostaje po ostatnim zdaniu.
    • @Whisper of loves rain   piękny komentarz :) serdeczne dzięki !  
    • Nie wiem, czy istnieję, czy tylko śnię ją - a ona śni mnie z powrotem, i w tym splocie świat znajduje sens. Jej głos nie brzmi - on drży w powietrzu jak światło na wodzie. Kiedy mówi, każde słowo staje się miękkim zaklęciem, którego nie da się odczarować. A kiedy całkiem zwyczajnie zasłania dłonią słońce, ten ruch jest moją najbardziej ludzką modlitwą. Z jej oczu wypływają rzeki, w których topię rozsądek z rozkoszą tonącego. Niebo ma jej zapach, a cisza - jej skórę. Kiedy się uśmiecha, nawet śmierć przestaje być poważna. Ziemia się lekko przechyla, jakby chciała zobaczyć, komu to szczęście się trafiło. A ja - chodzę z jej imieniem w ustach jak z tajemnicą Boga. Nie mówię, nie zdradzam, bo słowo byłoby profanacją. Czasem dotykam powietrza, i ono płonie jak jej kark. Czasem zamykam oczy, a świat przychodzi w jej kształcie. Nie ma już „ja”. Nie ma „ona”. Jest tylko to coś - jak drżenie między dwiema gwiazdami, które zapomniały, że nie są jednym światłem.        
    • @Arsis a to ciekawe, są dialekty. Byłam na Dominikanie, czy ja na Gran Canarii, to te języki są podobne do siebie. Słyszy się typowo hiszpański. Chociaż Teneryfa zmanierowana jest. Na wszystko ma wpływ jakaś kultura:) Posłuchajmy Portorykańczyka:)  
    • @Klip niezłe a nawet trochę dobre- ocena końcowa 10/10
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...