Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Cień 4.VII.2000

Przychodzisz do mnie kiedy śpię
Wspomnieniem wplatany w moje marzenia
I znowu dziś o Tobie śnię
Moj cieply cieniu dawnego westchnienia

Ciągle pamietam tamten dzień
Kiedy Twój obraz zniknął z mej powieki
To było jak koszmarny sen
Na który skazałeś mnie na wieki

Jakże to dzine ile serca
Można poswięcić i oddać osobie
Której sie ani troche nie zna
A Ktoóra drzemie właśnie w Tobie

I kiedy tylko spróbuje zapomnieć
pojawiasz sie przypadkiem zupełnie
O swoim istnieniu jakby mi przypomnieć
Nie wiedząc, ze masz wielbicielkę we mnie

Duszku mocą księżyca zesłany
-patrona kochanków, poetów, rycerzy
Pojawiasz sie zawsze- jak zaczarowany
Kiedy przestaję juz w duchy wierzyć

A jeśli jesteś niczym miłość
Co jest jak gwałtownej burzy siła
W której tkwi taka żywiołu zawiłosć
Ze mija tak szybko jak sie pojawiła?

Dlatego nie wiem czy bym teraz chciała
Poznawac Twoje prawdziwe oblicze,
Które może być inne niż myślałam
Nieobliczalne, brutalne- jak życie

Możesz byc niczym groźny Bóg
Co czyny tchnie w znaczenie słów
Możesz być niczym uczuć wróg
Co czasem coś daje by zabrać znów

Możesz być twardy niczym kamień
Zimny, nikczemny, bez cienia litości
Lecz w mym sercu na zawsze zostanie
Twój uśmiech i spojrzenie pełne czułości






Opublikowano

Troszkę więcej finezji, bo w sumie "miłośc jak gwałtownej burzy siła" to już było i to w nadmiarze i w sumie ciut za dużo patosu w stylu "To było jak koszmarny sen Na który skazałeś mnie na wieki", noo czy było aż tak strasznie żeby zaraz na wieki? No jeszcze się przyczepię do "O swoim istnieniu jakby mi przypomnieć Nie wiedząc, ze masz wielbicielkę we mnie" i "Duszku mocą księżyca zesłany-patrona kochanków, poetów, rycerzy" Do dosłownie brzmi jakby żywcem wzięte z dialogów z czarodziejki z księżyca:) Przepraszam, że Cię tak zjechałam, tak naprawdę jestem bardzo uprzejmą osobą, ale stwierdziłam, że moją misją dziejową jest mówienie prawdy, bo z krytyki przynajmnije wyciągniesz jakiś pożytek, a z kadzenia, to co najwyżej ładny zapach..smile.gif
Trzymaj się cieplutko M.N

Opublikowano

Droga Martyno..Dziekuje ci za twoj komentarz..Istotnie wiersz troche patetyczny..Takze stwierdzenia w nim urzyte sa troche przetarte..Ale trzeba uwzglednic to, ze byla to milosc czysto platoniczna..stad ten troche podniosly ton..A z tymi "wiekami" to bylo tak naprawde..Adresata wiersza nie widzialam do teraz..Ale to chyba nawet dobrze wink.gif
P.S.Z ta Czarodziejka to trafilas w dziesiatke.Tak sie skalada ze interesuje sie manga i Anime i jako troche mlodsza osoba szalalam za Czarodziejkami jak wszyscy z mego otoczenia...No ale to juz zamierzchle czasy
Pozdrawiam

Opublikowano

...Duszku mocą księżyca zesłany
-patrona kochanków, poetów, rycerzy
Pojawiasz sie zawsze- jak zaczarowany
Kiedy przestaję juz w duchy wierzyć...

Chciałbym mieć też takiego Duszka :)

Wiesz Dormo, wyciągaj jak najwięcej takich "texcików". Zawsze jak czytam coś Twojego to serce i dzusza się radują.

Z Uklonem
D.

Opublikowano

Wydrukowałem sobie ten wiersz w piątek. Czytało się go o wiele lepiej niż na ekranie. Takie rzeczy jak:"Moj cieply cieniu dawnego westchnienia
Na który skazałeś mnie na wieki"
trochę raziły. Ale po czasie uznałem tą za urodziwą stylizację.
"oddać osobie.... która drzemie .... w Tobie" czy to Wojaczek się kłania?Jeśli nie, to tak trochę przesadzone.
"pojawiasz się zawsze... kiedy przestaję już w duchy wierzyć" - bardzo ładne.
Podoba mi się też że w przedostatniej strofie przechodzisz na rymy męskie - daje to twardość słową, czego konsekwencją jest kamień w strofie kolejnej.
"Lecz w mym sercu na zawsze zostanie
Twój uśmiech i spojrzenie pełne czułości" - to zakończenie jest dojrzałe, podane z pogodzeniem, łagodne, nie patetyczne. Bo nie piszesz że zostanie coś wielkiego - i dobrze.
Nad ilością sylab w wersach się zastanawiałaś? Mi w czytaniu ich różnorakość nie przeszka, ale może warto by coś wybrać - ku rytmowi lepszemu.
Pozdrawiam.

Opublikowano


Jak narazie mam krotka przerwe.Troche nieradzilam sobie z cala presja

A jesli chodzi o zaawansowanych to myslalam o tym..Nie powiem.Ale powiem szczerze ze o wiele lepsza atmosfera panuje w poczatkujacych.Tu sie czuje lepiej.Choc nie probowalam jeszcze tam umieszczac wierszy.Moze warto..Ale jak popatrze do czego tam sie potrafia przyczepic to az mi sie smiac chce..To jest poprostu smieszne co po niktorzy tam wyprawiaja

Co do Tych dwoch panow to wiem chyba o kogo chodzi..Ale O jaka pania chodzi to nie wiem..

Chcialabym troche popisac w zaawansowanych bo powiem szczerze ze tutaj czuje sie juz jak weteran.Strasznie dlugo tu siedze.Ale tak naprawde to co to za roznica..?


Opublikowano


Sama nie wiem.Nie zalezy mi na jakichs tam wielkich radach co do wiersza, bo i tak nigdy nie poprawiam wierszy.Skoro tak go napisalam to znaczy ze tak mialo byc.Tylko czasem (kiedy uznam ze cos jest naprawde warto zrobic)zmieniam.

Nie boje sie krytyki,Oyey i tak zawsze napisze ze to ichtrojowy gniot..:)

Czasem lubie sie do kogos porownac.Moim wzorem jest Małgorzata Stypolkowska..Moje wiersze sie do niej nie umywaja.Nigdy nie bede pisac jak ona..Normalne ze kazdy jest inny, ale zaawansowane forum jest wlasnie po to by byli tam tacy poeci jak ona..Dlatego jesli mialabym takie prawo niektorzy juz dawno nie byly by na tym forum, bo sie tam poprostu nie nadaja..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Rafael Marius dziękuję ci bardzo:) to sylwestrowe hiacynty :)
    • Tekst powtórkowy     Stary Rok – trzydziestego pierwszego grudnia, dwa tysiące dwudziestego piątego roku – ziewa nostalgicznie, w bujanym fotelu. Jednakowoż nie oznacza to bynajmniej, że nas figlarnie buja. Po prostu zwyczajnie nie ma ochoty na takie hece. Odczuwa serdeczne zmęczenie z powodu dźwigania w sobie: miesięcy, tygodni dni, godzin i wszystkiego, co w nich zawarte było. Dobre i złe. Tyko malusich sekund jakoś dziwnie żal.      Tak wesoło łaskotały czasoprzestrzeń ego, gdy raz po raz, smutkiem przyozdobione było. A poza tym zło w sekundzie trwało naprawdę niewiele. No chyba, że akurat ktoś kogoś zastrzelił. Teraz, kilka chwil przed północą, ucichły jakby zlęknione. Może przeczuwają, że razem z nim muszą odejść. Nie będą już nigdy przemijać. Nowe, które je zastąpią, owszem.      Z rozmyślań wygania go to, co prorokował zobaczyć. Widzi swojego małego. Wyskoczył nie wiadomo skąd. Markotny taki, bo stęskniony i niecierpliwie drepci, gdyż pragnie przejąć pałeczkę, by dzielnie dzierżyć w następnym. Stary Rok, z racji tegoż widoku, aż zaskrzypiał łzami w oczach, lub raczej sfatygowanym, wiklinowym fotelem.    Wie, co teraz nastąpi. Tradycyjna kolej rzeczy. Nic na to nie poradzi. Brzdąc ma w ręce nóż. Ostrze wyostrzone wyczekiwaniem, sąsiaduje z rękojeścią, na której widnieje, pięknie wyrzeźbiona sentencja: Dosiego Roku 2026.   Następca bujanego fotela, dla dezynfekcji, przemywa spirytusem zaznaczoną łukowatą kreskę, poniżej jabłuszka. Stary też przemywa tym samym płynem to samo miejsce, lecz od środka, by lżej mu było przejść na drugą stronę, do bezpowrotnej krainy. Albowiem żałość w nim wzbiera z racji tego, że się kończy. Przypomina sobie, ile to zdarzeń i różnorakich odczuwań w nim przeminęło, chociaż nie zawsze z wiatrem, lecz często pod wiatr.     Wesoły malec przyobleczony w pozytywny, pełen nadziei uśmiech, podchodzi bliżej do zadania. Staje na podstawionej ryczce, gdyż niewielki z niego berbeć i bez podwyższenia, by nie dosięgnął, gdyż ma za krótką rączkę. Za to silną i wprawną. Przykłada nóż w nacechowane miejsce i podrzyna gardło, siedzącemu w bujanym.      Mieszanka kolorowych fajerwerków i zeszłorocznej krwi, spływa z małej dłoni na podłogę. Przeistacza się w gałązki wikliny, która sama siebie, formuje w nowy lśniący fotel. Poprzedni rozpada się w pył, dlatego były siedzący już nie siedzi, tylko leży. Nowy Roczek, pchając stopy trupa, przesuwa ciało przez próg. Robi pa pa i zamyka Drzwi do Pozaczasu, wiedząc że za rok, to on zostanie przesunięty.    Z futryny wystrzeliwują sztuczne ognie, na przekór wszystkiemu: zielono–żółte–błękitne.    Następca siada na Nowym Fotelu.   Wtedy przychodzi Pani Sprzątaczka. Zmywa mopem resztki krwi, i sprząta pozostawiony bajzel.    Także wali mokrą ścierką Nowego Roczka, by go wzmocnić oraz wystukać niezdrowe zapędy, żeby chociaż nie był gorszy.   *** jeśli nie będzie to ranić bliźnich niech każdy swoje marzenia ziści   lub wspólne jakieś nawet dla innych byle jakie    żeby nie było iż to co wyżej brakiem tradycji zakryte   Szczęśliwego Nie Gorszego Życzę  
    • @LeszczymDziękuję przyjacielu. Udanego sylwestra. 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wzajemnie, choć może się nie sprawdzić.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Tu mi się przypomina słusznie miniony ustrój, który ciągle próbowano reformować i jakoś się nie dało, aż upadł. Teraz ciągle ta sama śpiewka i kolejna odsłona starego przedstawienia o lepszym systemie który rzekomo nadejdzie niczym Godot.   Tyle że właśnie jego rolą jest nigdy nie nadejść.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...