Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

List Nigdy Nie Wysłany

Maria Skrzydlata
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Maria Skrzydlata

Maria Skrzydlata

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jak szlak łez niezmienny, chociaż niewyraźny
I dłonie, co ich nie ma, chociaż być powinny
Jak głód dokuczliwy, niczym echo szczęścia
Jest tęsknota za Tobą, lub za Twoim cieniem.

Który choć jest niczym, czołga sie po ziemi
Wdeptuje mnie w błoto, głucho, bezlitośnie.
Choć przy mojej postaci jest jak Bóg najwyższy
Mój cień do Twojego nawet sie nie modli.

Ale Ciebie nie ma, tylko wiatr cmentarny
Ponury i głuchy głaszcze czarne słońca
Które nad Twą głową niczym aureola
Pokazały Ciebie, ludzkiego anioła.

Teraz dłonie zimne niczym u posągu
Nad grobową płytą nie pieszczą nikogo.
To pomnik anioła, lecz wciąż jest kamieniem
Nigdy nie odleci i nie wzniesie czoła.

Jak czerwone róże milczące w kwiaciarni
Piosenki niczyje, o niczym, lecz ważne
Jak tęczowe pióro na umarłym pawiu
Jest to pożegnanie rzucone w przestrzenie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Gdy Pan odwrócił twarz

      Przez Migrena · Opublikowano

      Zanim Pan odwrócił twarz, świat zdążył zgnić od środka. Ludzie pili krew swoich braci jak wino, ludzkość weszła w głąb własnego zepsucia, fałsz stał się muzyką życia. a człowiek sam poczuł się bogiem. Zaczęło się od ciszy. Tak głębokiej, że nawet grzech nie miał już czego szeptać. Ziemia — rozszarpana jak ciało po spowiedzi — parowała krwią dzieci, które nigdy nie urodziły słowa „dlaczego”. Niebo było martwe. Anioły, obdarte z sensu, leżały w błocie jak zużyte skrzydła, a Pan — Pan siedział na tronie z gwiazd, większy niż cała nauka, i powiedział: „Dość.” Z Jego ust spłynęła światłość, ale nie była już łaską. Była nożem. Rozcinała kontynenty jak pępek starego stworzenia, i morza wróciły do swoich matek — do ciemności. Ludzie? Wydłubywali oczy, żeby nie widzieć końca, a potem modlili się do własnych odbić w kałużach, bo tylko one jeszcze słuchały. Miasta pękały jak szkło pod modlitwą. Krzyże się topiły, kościoły tańczyły w ogniu jak pijani prorocy, a Jezus, obdarty z miłosierdzia, szedł przez płonące ulice i krzyczał: „Nie znam was.” Wtedy czas się zatrzymał, i nawet śmierć zaczęła błagać o życie. Wielki Bóg zamknął dłonie, jak dziecko, które nie chce już patrzeć na swój rysunek. Świat się zmieścił między palcami, zadrżał, zapłakał — i pękł. A w pustce po nim został tylko oddech. Nie Jego. Nie nasz. Oddech samego nic.  
    • Alicja_Wysocka
      od przechodnia

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Słowa mają swoje serca. Czasem wystarczy jedno, jak pieniążek.   Każde zauważę, podniosę, jak żebrak. Ale najbardziej lubię, kiedy śpiewa lub gra - przystaję i słucham.   Zabieram i chowam, bo coś robi ze mną, choć takie jedno i małe.    
    • Manek
      gorzko gorzko

      Przez Manek · Opublikowano

      I tacy co plują I tacy co czynią Przecelnie spisałaś Obłudność Dziewczyno   Pozdrawiam ;-))
    • Alicja_Wysocka
      łut

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Łukasz Wiesław Jasiński Dziękuję Panie Łukaszu, ludzie mówią różne rzeczy, mądre i niemądre.
    • violetta
      dystans

      Przez violetta · Opublikowano

      Zawsze jest fajnie:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...