Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kłębuszek kurzu poderwał się w górę, aby za chwile, kręcąc się dookoła własnej osi, opaść na swoje stałe miejsce pod stołem.
- Gdybyś nie spał jak zwykle pewnie siedziałbyś tu teraz ze mną... Wiesz, świeżo skoszona trawa ma taki piękny odcień zieleni! I ten niesamowity zapach, czujesz?
Otworzyła okno wpuszczając do pomieszczenia wiatr. Zamknęła na chwile oczy i odetchnęła głęboko. Stała tak dłuższą chwile, patrząc jak wiatr porywa w górę pojedyncze źdźbła trawy.
- Kiedyś uwielbiałam wyrwać się z ....domu- zamyśliła się. Słowo dom brzmiało dziwnie obco. - i wybiec boso na łąkę.
Odeszła od okna i spojrzała na swojego przyjaciela. Jak zwykle leżał w fotelu. Spał.
- To co że śpisz. I tak lubię z tobą rozmawiać- odeszła od okna i powędrowała do lodówki- -Jak myślisz? Kurczak czy schabowy?- Wyjęła z lodówki zapakowane w foliowe opakowania mrożone mięso. Wymachiwała rękoma kontynuując swoje rozważania o obiedzie.
- Czy ty też uważasz, że kurczaka powinno się podawać na szczególne okazje? Nasza kucharka zawsze mi tak wmawiała... Jak myślisz? Miała racje?- Założyła czerwony fartuch i zajęła się obieraniem ziemniaków. Usiadła na drewnianym taborecie i oparła się plecami o ścianę - Gdyby miała racje, nie powinniśmy dziś jeść kurczaka. Jednak i ty i ja mamy na niego ochotę. W takim razie możemy sobie ustalić, że dziś jest właśnie "specjalna okazja". Tak... To dobry pomysł. Rusz tyłek! Chociaż raz pomógłbyś mi przy obiedzie. -Powiedziała trochę głośniejszym tonem, chociaż i tak była pewna, że go nie obudzi. Wciąż spał.
Firanka całą swoją siłą usiłowała wydostać się ze szponów karnisza. Okiennice obijały się o siebie, jakby toczyły ze sobą okrutną walkę.
- O cholera! Moja pelargonia!- zerwała się z miejsca i podbiegła do okna.- Musiałeś tak wiać pieprzony psychopato?! Całkowicie ją połamałeś! Czasem na prawdę cię nie lubię! - Uśmiechnęła się do własnych słów. Doprowadziła do porządku połamaną pelargonię i wróciła do swojego zajęcia.
- Ja ciebie tutaj tak obieram a ty co? Tak po prostu się temu poddajesz? Bez żadnych próśb i błagań? Chyba nie jest przyjemnie kończyć w ten sposób. Zdejmuje z ciebie kieckę, dotykam, a potem bezdusznie kroje na kawałki. Mógłbyś osądzić mnie o gwałt, a ty potulnie mi się poddajesz. Doceniam poświęcenie. -Wrzuciła obranego ziemniaka do garnka i wzięła kolejnego. Usiłowała skupić myśli.
- Mógłbyś chociaż nie chrapać, co? Nie teraz! Błagam! -Lubiła przy nim wrzeszczeć. Wiedziała, że może. - Mruczeć to ty mi możesz w nocy, do ucha, a nie teraz kiedy zagłuszasz naszą domową muzykę! Nigdy nie myślałeś o tym, że każdy dom ma swoją muzykę? Wsłuchaj się.... Ciii... Woda w garnku, słyszysz? Syczy cichutko. Zaczyna się gotować. Lodówka mruczy. Nadaje jednostajny dźwięk. Okiennice uderzajš o siebie. Stuk, stuk, stuk. Ciii...bądź jeszcze ciszej... Korniki. Słychać drapanie. Wyjadają nasz piękny, drewniany sufit. Słyszysz? To kwiaty na parapecie. Rozwijają swoje pąki. Rozdzierajš cichutko swoją delikatną, zieloną skórkę, aby jutro stać się pięknym dorodnym kwiatem. Ciii.... to wszystko co cię otacza jest muzyką.- Z obranym do połowy ziemniakiem w ręku, zamkniętymi oczami spędziła spory kawałek dnia siedzšc, oparta o ścianę, na niewygodnym, drewnianym taborecie.
- No mój drogi, sobota nam mija a ja nawet obiadu nie skończyłam robić. Trzeba wracać do pracy. - Powiedziała do swojego towarzysza po czym ostatecznie zamordowała ziemniaki topiąc je we wrzącym wywarze. Gorąca para uniemożliwiała oddychanie, postanowiła więc jeszcze szerzej otworzyć okno.
- Najwyżej- rzuciła podchodząc do okna- Dziś, nic mnie już bardziej nie przytłoczy. Nawet kolejna połamana pelargonia.
Pajęczyna w rogu kuchni wygięła się przeraźliwie. Jej mieszkaniec zaczšł dorabiać dodatkowe nitki. Obawiał się pewnie przerwania precyzyjnie utkanej sieci. Wiatr zgasił zapalone na stole świece. Wywrócił wazon z kwiatami rozlewając wodę po całym obrusie.
Rozpłakała się. Usiadła na parapecie. Podkurczyła nogi i objęła mocno swoje kolana. Zaczęła się delikatnie kiwać.
- Byłam dzieckiem, więc to był mój dom. Kiedy tam przyjechałam też było wietrznie....

Kot zszedł z fotela. Wskoczył na parapet i otarł się prosząco o jej stopy.
- Tak, wiem. Ja też jestem głodna. Zjedzmy ten sobotni obiad w miłej, rodzinnej atmosferze.- Otarła łzy i zamknęła okno.

Opublikowano

chwile......chwile......chwile -jednak chwilę.... i czemu tak wiele na początku?

Słowo dom brzmiało dziwnie obco = a może lepiej coś wybrać, np dziwnie, lub obco

zapakowane w foliowe opakowania =? albo zapakowane w folię albo owinięte w foliowe opakowania, no bez takich powtórzeń...

racje = rację

głośniejszym tonem = ton może być wyższy np, ale głośniejszy się gryzie w moim odczuciu

na prawdę = naprawdę

uderzajš =ą, parę razy masz takie znaczki

niewygodnym, drewnianym taborecie = wcześniej wspominałaś, że jest on drewniany, po co to powtarzasz? w tak krótkim tekście powinno się unikać powtórzeń, chyba że to istotne

topiąc je we wrzącym wywarze = a tak z ciekawości, jaki to wywar? tzn z czego?
.........

tyle uwag technicznych, a tekst? trochę niedbale i narzucająco prowadzony, sama fabuła poprawna, choć, jak poprzednicy stwierdzili odczuwalny jest brak punktu zaczepienia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • To prawda wszystko jest po coś i ten wiatr i deszcz i słonko... można sobie zrobić eksperyment i spróbować w każdym dniu zobaczyć cos pięknego. Zawsze się znajdzie.   Pozdrawiam :)
    • Taka modna,ostatnio sentencja: Nieważne, kto głosuje, ważne, kto liczy głosy. J.Stalin Pzdr       
    • Z goździkiem jest tak, że długo pozostaje w zastanowieniu. W tym stanie wyciąga się łodygą: smukłą, bezlistną, mało wymagającą. Czasami ma wrażenie, że takim badylem pozostanie już do jakiegoś tam końca, lawirując całym swoim, poniekąd sztywnym ciałem przez życie, jakie mu dano, niezauważany przez pszczoły, trzmiele czy choćby motyle. Robi to, ponieważ jest bardzo spragniony słońca i wiatru. Czyżby był niedokarmiony? – zapytasz. O tak, ziemia opiekuje się nim, a jednak on dokładnie wie o tym, że aby wydać plon, potrzebuje czegoś więcej. To coś jest nieuchwytną jakością, która lubi się dozować w nieoczekiwanych momentach z siłą, jaka całkowicie zaspokaja oczekiwania. Dopóki jej nie znajdzie, nie wypuszcza pąków, ale wytrwale ciągnie te pragnienia w górę. Czasami robi to w deszczu, ozdabiając się kroplami. Żeby wyglądać zjawiskowo łapie je i kolekcjonuje w swoich wspomnieniach, jak nitki muliny, którymi haftuje się piękny obrus do swojego domu. Taki, który zachwyci gości leżąc na stole, jeszcze na długo zanim gospodarz postawi na nim kawę i ciastka i inne cudowności w jakich się wyspecjalizuje.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bywają też dni suche. Wtedy zagląda korzeniami do ziemi i pyta – dlaczego? Jak długo jeszcze będę tak chcieć, a nie dostawać? Głowę opuszcza cierpiąc katusze i nie jest już taki wygięty i nie ma już tyle nadziei, lecz czuje się zapomniany - bardziej, niż wtedy, kiedy padał deszcz. Ale nadchodzi dzień zbilansowania, wyrównane szale już tylko nim kołyszą. Wsłuchany w ciszę własnego spokoju czuje, że sensem istnienia jest przyjmowanie. Nauczył się robić użytek z tego, czego może dosięgnąć. Liście wydłuża dla zagarnięcia większego terenu roboczego, wypuszcza małe odgałęzienia, żeby się nie złamać, kiedy wicher okrutny i grad i inne szaleństwa targają światem, a korzeniami penetruje boczne rejony, korzystając z dorobku dziada, pradziada i innych krewnych. Nareszcie czuje, że żyje, że jest niezależny od strachu o własne istnienie, bo w swoim bycie zrobił już wszystko, co trzeba zrobić. I mówię wam, nawet by nie zauważył, że jego kielich właśnie się otwiera, gdyby nie ten gwałtowny ruch wokół jego osoby. Owady wszelkiej maści poruszające się swoim robaczkowym ruchem, często wirowym - całymi dniami go odwiedzają, bo oto wybuchają w nim kolory. Nie wiadomo dlaczego teraz, nie wiadomo.... bo to goździk, a nie każdy może być goździkiem...
    • @Roma znalazłam teraz na Fb właśnie subtelny wiersz H. Poświatowskiej, pozwolę sobie wkleić dla Ciebie , pozdrawiam.     (zamknięta...) Halina Poświatowska       zamknięta w biegłości moich palców czym jestem i czym jest moja miłość ku tobie zanurzone we włosach twoich moje palce czy wiedzą o własnej umiejętności i czy to świadomość pieszczoty powoduje wzrost wątłych łodyg trawy
    • @Dagna

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie, nikt mi niczego nie narzuca, moje emocje po prostu rozlewają się na wiersze. Piszę dużo, bo mi to pomaga. Publikuję, bo to, że dzielę się z innymi tym co czuję w jakiś sposób mnie wzmacnia. Zwłaszcza w tym czasie w jakim jestem teraz.   Rozumiem, że to może przytłaczać czytelników i coś z tym powinnam zrobić. Dzięki Pani komentarzowi  dotarło do mnie parę rzeczy, dziękuję. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...