Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dostaję kwiatki od Ciebie:
małe białe serduszka
trzymane w dłoni.

Włożone do wazonu z wodą
otaczają mnie najpierw
aromatem miłości
i maja.

Po jakimś czasie usychają,
składają białe kwiatki
i odchodzą pewnie
do jakiegoś kwiaciarnego nieba.

*

Gdy miłość przeradza się w wiosnę,
wchodzi do nieba
i siada Bogu na kolanach.

A On wie -
miłośc wszystko przetrzyma.

Opublikowano

Nie no straszne. Banał taki, że szkoda gadać. Nie pisze się o takich rzeczach aż tak wprost, potrzeba jakiegoś konceptu, metafor albo chociaż kontekstu oryginalnego.

Popatrz:
"Dostaję kwiatki od Ciebie:
małe białe serduszka
trzymane w dłoni"

Już lepiej byłoby:
"dostaję
białe serduszka
do dłoni"

Interpunkcja zbędna, ale jak już koniecznie chcesz to wszędzie musi być. Nie musisz pisać, że dostajesz od adresata, to się samo przez się rozumie, nie potrzeba pisać, że małe, bo jeżeli zdrobnienie to wiadomo od razy, jezeli są trzymane w dłoni, to jest to sytacja statyczna, która kłóci się z dawaniem i otrzymywaniem - sytuacjami dynamicznymi.


włożone do wazonu
otaczają mnie
aromatem
pszczelim majowym - nie używaj słowa miłość, domyślne jest też, że jak się wstawia kwiaty do wazonu, to z wodą.



"uschnąwszy
odchodzą pewnie
do jakiegoś kwiaciarnego nieba" tu też można skrócić.

Końcówka jest już niestety nie do naprawienia, patetyczna, smętna i nieciekawa. Banał.

PS Miłość nie przetrzyma wszystkiego...

Pozdrawiam i życzę powodzenia nastepnym razem.

Opublikowano

muszę zgodzić się z Michałkiem (cholera); banał na banale, banałem pogania. jednak nie jestem Jezusem Chrystusem, nie będę udzielać rad. to takie beztroskie gadulstwo, z którego mało wynika. od razu, pierwszym wierszem (?) na forum wykreowałaś się na jakiegoś trzpiota. kwiatuszki, serduszka- to bardzo miłe i słodkie, możesz zająć się wymyślaniem wierszyków walentynkowych, a powiadam ci, że zrobisz karierę. jak już koniecznie chcesz tak pisać to zobacz co robi z infantylnością, dziecięcą naiwnością Lipska. to nazywa się poezja, p-o-e-z-j-a. uważam (podkreślam subiektywność opinii), że we współczesnej poezji nie ma miejsca na takie papki i dobrze, nie mówię też byś pisała o trupach, krwi i śmierci, bo na tym forum zwykle to poetom wychodzi komicznie. serdeczności

Opublikowano

tak słodko ze aż mdli: zdrobnienia i cukierkowe obrazy nie są metaforami! (przynajmniej w tym wypadku) ,nie tworzą sielankowego obrazu! nudza i tyle- czytaj więcej i pisz dalej, ale postaraj się bardziej umetaforyczniać całość:)

Pozdrawiam
Agata

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...