Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Obudzony nocnym koszmarem, leżąc w zbyt ciepłym łóżku, wsłuchuję się w wpadający przez niedomknięte okno stukot kół na złączeniach szyn i szczęk przetaczanych wagonów, przerywany od czasu do czasu przenikliwym sygnałem manewrującej lokomotywy. To miasto daje o sobie znać. Na pozór śpiące z zamkniętymi oczami, jednakże strzela w niebo niewygaszonym promilem jarzących się prostokątów, próbując nieudolnie naśladować gwiazdy, jak cyklop czuwając częściowo. Stukotem podkutej podeszwy umocowanej na śpieszącym się gdzieś męskim bucie i szumem z rzadka przemykających taksówek zaznacza swoją obecność. Spod wpółprzymkniętych powiek obserwuję kołyszącą się firankę, zauważając synchronizację jej ruchu z dobiegającym z zewnątrz szmerem. Myliłem się. Miasto śpi, oddychając wolno i spokojnie. Wsłuchany w jego odgłosy wymieszane z miarowymi oddechami żony i posapywaniem córki, zasypiam i ja.

Opublikowano

Chyba noc lepiej ci służy, niż poranek. Fajna ta miniaturka- choć taka króciótka zawiera wszystko, co powinna zawierać.
zaniepokiły mnie jedynie ten nieugaszony promil -raczej niewygaszony ( w moim odczuciu nieugaszony to taki którego z jakichś powodów nie udało się ugasić), no a promil w tym kontekście wygląda jakoś dziwnie.

Opublikowano

asher - nie wiem co miałeś na myśli, ale w założeniu impresje o mieście miały być krotkie
może kidyś zaprezentuję coś dłuższego
może...
pozdrawiam serdecznie dziękując za ok
w

Opublikowano

mnie również się podoba i nawet bardziej niż ok ;) chciałabym przeczytać coś dłuższego w twoim wydaniu i tej tematyce .
życze sukcesów :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czytając wiersz po raz pierwszy, widzimy tylko fragment — ruch, cień, barwę emocji. Nie zawsze rozumiemy, co autor chciał powiedzieć, bo słowa są jak rozproszone światło, które dopiero z czasem układa się w kształt. Pierwsze czytanie to intuicja. Pozwalamy, by obrazy przepływały przez nas, nie próbując ich uporządkować. Czujemy ton, rytm, niedopowiedzenia — ale znaczenie jeszcze się nie narodziło. Drugie czytanie to powrót z latarnią. Wtedy odkrywamy, że to, co wcześniej było mgłą, ma strukturę — że między wersami istniał zamiar, który wcześniej czuliśmy, a teraz go rozumiemy. Widzimy, że każdy szczegół miał swoje miejsce, a cisze między słowami nie są pustką, tylko przestrzenią sensu. Poezja dojrzewa wraz z czytelnikiem. To nie tekst się zmienia, tylko my patrzymy inaczej — z większą czułością, z mniejszym pośpiechem. Dlatego drugi odczyt to zawsze nowa rozmowa, a nie powtórka.  Dla Kai
    • Coz złego, że chcą zarobić,też zareklamowałabym jakiś proszek do prania :)) Żeby zarobić w miarę uczciwie. Tylko że tych filmów dobrych może widać mało, nie wiem, tak przypuszczam. Albo są, tylko tych dobrych nikt nie reklamuje :;    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Alu, przez cały ten twój wywód przewija się, według mnie, jakaś słuszna myśl. Myślę, że należy oddzielać literaturę od propagandy politycznej, od politycznych manifestów. Chodzi też o to, że to, co na co dzień nazywamy polityką, często jest pewną wierzchnią warstwą naszej rzeczywistości albo wręcz grą pozorów. Pod tą wierzchnią warstwą natomiast znajdują się pewne struktury cywilizacyjne, które na co dzień są mało dostrzegalne, i tu właśnie jest pole dla popisu dla literatury - czy to poezji, czy to prozy.
    • @Berenika97 Ciepły, wzruszający wiersz o pamięci, która nie gaśnie. Prosty, ale szczery — przemawia uczuciem. Pozdrawiam serdecznie.
    • @infeliainfeliai choć pierwszy ośmieliłem wejść do pierwszego wiersza, to choć i pod pierzynkę  skoczę gdy wolna, wygrzejemy się jak ww gniazdku pisklęta i pofruniemy po własne przygody był taki film wielki szu ciepłu_szek mi przypomina tę grę i sceny , wykantować poszewkę >w ruch pióra >rozegrać jak ostatnie rozdanie pokera ;)))))), wciąż trudno wieżyc w Twoje lata, skromnie, jeśli nie obrazisz się na swoje wiersze , w przyszłości napiszą byłaś zawsze najmilsza , obyś miała bliskich rycerzy jak król Artur ;))), masz moje serducho ;)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...