Nadzieja

[EwelinaWawrzyniak]

Kwitnie na polanie zapomniany kwiat.

Nie pamięta o nim juz cały świat.

Bo cóż pamiętać? - gdy młody był głupi!

Myślę czasem, że może to lubi.

 

Starym liściom słońce blask nadało.

Nikt dotąd nie wie jak to się stało.

Niespodzianka - te proste słowo się rzekło.

i bez tego nawet zdrowe serce by pękło.

 

Wody już nie trzeba. To cudem zwany kwiat.

Bo zawirował na nowo przy nim świat.

On zwiędnie i zgaśnie - ulotność ma w sobie.

Chyba tylko na chwilę postawił się chorobie.

 

Kto widział ten wie, kto nie wie - nie widział.

Czy tak jak nas, kat będzie go ścinał?

Natura matką mych dziwacznych losów.

Nożem nie pogardzi wyznaczenia paru ciosów.