Czas przed i po wojnie

[Maksymilian Bron]

Wśród ruin, na zniszczonym pianinie chwil tych pięknych,
złożonych z grafitu, nałożonego na stalowo-blady błękit.
Wśród cegieł, które czerwieńsze nie były
nawet przy zachodzie słońca,
zrozumiał słowa pisane wciąż i wciąż od końca,
że początek świata zaczyna się bólem,
a koniec nie musi,
że czasami widzimy,
ale wówczas jesteśmy głusi.

 

I jak niewiele zależy od tych podających sobie cegły,
ani od tych, co na pianinie tworzą nastrój,
bo plany, tło oraz mundury szyją hurtem
wojen, zguby i nieszczęścia sprawcy.
Przed kolejnymi spuszczonymi bombami
kazali nienawidzić dzieci innych języków,
matkę i ich ojca, zatruwali serca w sieci gwałtami i mordami,
by nienawidziły innych, nie miały ogrójca.

 

Wśród ruin zaczynamy wszystko od nowa,
wiedząc, że bardzo szybko zapomnimy
i tuż za rogiem, po wschodzie promieni,
kolejnego winnego dzikusa odnajdziemy,
któremu przypiszemy wszystkie nasze wady,
prawo do bezprawia, niekończące ich nakazy.

 

I została mu tylko para białych klawiszy
oraz parę smutnych odkopanych pieśni,
a drzewa zdążyły spleśnieć od wisielców,
a wiśnie na nich nie wyrosły więcej.

 

A nam zostało jeszcze kilka lat,
zanim ponownie spotkamy się na wojnie.
Tylko człowiek woli bagnet niż dłoń,
a zło wybiera bezinteresownie.