Kamień Syzyfa

[Mikerreq]

Już nie boli tak ostro. Ból stał się jak woda,

Co stoi w martwym stawie i zgnić jej nie szkoda.

Świat za szybą grubą przesuwa się niemal,

Jak teatr cieni dziwny, co sensu w nim nie ma.

Nie ma słońca na niebie, ni gwiazdy, ni burzy,

Tylko szara zasłona, co nigdy się nie chmurzy.

Wstaję – lecz po co wstawać, gdy dzień nocą pachnie?

Mówię – lecz słowa więdną, nim wargi me natchnie.

Ciało moje jak ołów, przykute do ziemi,

Myśl każda jest kamieniem w tej studni bez cieni.

Patrzę na barwy wiosny – i widzę popioły,

Jakby ktoś zdmuchnął świecę na wielkim, pustym stole.

To nie rozpacz krzycząca, to cisza, co dusi,

Co niczego nie pragnie i nic nie wymusi.

Jestem jak dom opuszczony, gdzie wiatr tylko hula,

Gdzie nikt okien nie zamknie, nikt płaczu nie utula.

I dźwigam ten kamień, co sercem się zowie,

Choć nikt go nie widzi. I nikt się nie dowie.

[Lenore Grey poems]

@Mikerreq bardzo mi się podoba

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[jan_komułzykant]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

troszkę za dużo "co", ale ogólnie może się podobać. Pozdrawiam.

[Mikerreq]

@Lenore Grey poems dziękuję bardzo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.