Krok do wieczności

[Simon Tracy]

Donośne bicie dzwonów.

Dopasowane do bicia naszych serc. Wpleciony w nagich ciał uścisk,

ostatni pocałunek Ci ofiarowuję

I wracam do swoich,

diabelskich legionów.

Obiecałem sobie,

że miłości już nie przedawkuje.

 

Staram się grać melodię życia

jak nieudolny pianista.

Nie przekona mnie sztuczne światło zbawienia ani aniołów przemowa.

Mnie od dotyku świata

dzieli bariera ognista.

Mgła grzechów smogowa.

 

Stąd do wieczności.

Tylko chaos panuje.

W mojej iskrze doczesnej.

Bóg jej ciężary wiekuiste przysporzył.

W więzach Jego drwin,

tylko się frapuję.

Kłamco!

Tyś mi zamiast łask

tylko plagi pomnożył.

Edytowane 5 godzin temu przez Simon Tracy (wyświetl historię edycji)

[tie-break]

@Simon TracyBardzo standardowo podszedłeś do motywu deus ridens.

W ogóle to jak czytelnik ma Ci uwierzyć na słowo?

Oceniasz rzeczywistość a priori - że zła, że pełna cierpienia, że wszystko jest bez sensu.

No tylko że poza Twoimi słowami nie ma tu na to żadnych konkretnych dowodów.

Co się wydarzyło? Jak? Dlaczego? Jakie doświadczenia doprowadziły peela do takich, a nie innych wniosków o świecie?

 

[Simon Tracy]

@tie-break Nie w każdym moim wierszu muszę podawać konkretne przykłady. Bo każdy z osobna tworzy historię, która jest spójna.

W każdym takim wierszu podmiotem jest tzw. "Legatus mortis", istota demoniczna która jeszcze jako człowiek była powołana jedynie do cierpienia a nie życia.

Jest to byt uwięziony między światami ludzi a demonów.

Posłaniec śmierci i jej wierny piewca.

I u mnie nie jest tak że wszystko jest bez sensu.

Sensem jest umysł i jego potęga.

Poznanie prawd i dociekanie do nich nawet jeśli miałoby to skończyć się obłędem lub zagładą.

Uczucia są zbędne, liche i kłamliwe.

To potęga rozumu ma spełniać rolę wręcz omnipotencką.

Celem jest pojęcie bezsensu istnienia w ludzkim wymiarze czasu. 

A zarazem zachowanie trwania myśli po wieczność.

To trochę jak w modernistycznym pojmowaniu "nadczłowieka", lecz nie w wyższości klasy inteligenckiej(choć to też jest ważne).

U mnie "nadczłowiekiem" jest ten który wie, że wszystko jest prochem, próżnią zawładniętą przez fatum od którego nie ma ucieczki. Ten który umie urządzić się jednak w tej pustce i trwać w niej aż do smutnego końca.

Mając nadzieję na życie wieczne w postaci nie cielesnej czy duchowej a tryumfie myśli.

[Berenika97]

@Simon Tracy

To piękny, głęboko osobisty wiersz pełen bólu i buntu.

Nie ukrywasz ani rozgoryczenia, ani tęsknoty. Ten kontrast między intymnością początku (nagość, pocałunek) a powrotem do „diabelskich legionów" tworzy poruszającą opowieść o kimś, kto czuje się wygnańcem - zarówno z miłości, jak i z łaski.