Niebieskie światło

[huzarc]

 

W niebieskim i pulsującym świetle odkrywam

Wilgoć ujadającą psim kuszeniem nocy,

Gdy namaszczona nożem linia przeznaczenia

Ścieka plamą moczu w zimnym stężeniu ciała.

 

Prawda, wyciągnięta z brudu asfaltu, jak czerń

Z ptasich skrzydeł tłuczących w bezgłowe okna

– szlifem pustej butelki przez synapsy jęku,

Wraz z ostatnim oddechem wpisanym w widok gwiazd.

 

Boski dzień zapomina o tym, co widzi mrok.

 

[Berenika97]

@huzarc

Zastanowił mnie ostatni wers, który  brzmi jak wyrok: "Boski dzień zapomina o tym, co widzi mrok". To może być odczytane na wiele sposobów – jako oskarżenie wobec porządku dziennego, który neguje mroczną prawdę, albo jako stwierdzenie nieuchronności tego podziału, albo jeszcze inaczej . Ciekawy wiersz. 

[tie-break]

@huzarc Niebieskie pulsujące światło, w kontekście dalszych wersów przesiąkniętych wizją umierania, kojarzy mi się z karetką pogotowia, która np. przyjechała za późno, albo reanimacja się nie udała.

Wobec śmierci jesteśmy niekiedy bezradni.

 

NB. Wiersz trochę odchudziłabym z dopełniaczy.

[huzarc]

@Berenika97 Chodziło o wieloznaczność , bo i światło i ciemność, tym są rzucając cienie w zależności od kąta, od swej pozycji.

Dzięki za ślad lektury:)

@tie-break

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja też, ale temat ciężki jest, stąd ich tyle:) dzięki za wizytę:)

Edytowane 30 minut temu przez huzarc (wyświetl historię edycji)

[Trollformel]

Mrok nic nie widzi, nawet kot jest ślepy bez odrobiny światła. Mrok pochłania, ukrywa, "oślepia". 

Niebieska linia, niebieski kogut i cząsteczki też niebieskie podczas śmierci. Niebo i woda. Bóg maczał w tym palce.

Refleksynie przygnębiająca scena. 

Czasami lepiej nie widzieć.