Gdzie rdzewieją miecze: 5. Cheroneja

[Łukasz Jurczyk]

5. Cheroneja

(narrator: hypaspista)

 

1.

 

Ateńczycy mówią o chwale —
a zostawili tylko
pył pod stopami.

 

2.

 

Nie ścigaj tchórzy.
Wiatr zrobi to
za ciebie.

 

3.

 

Zostali Tebanie.
Zdziwiło mnie —
że naprawdę zostali.

 

4.

 

Ich szyk się łamał,
ale nie serca.
To coś nowego.

 

5.

 

Walczyli równo,
jakby śmierć była
ćwiczeniem w tańcu.

 

6.

 

Filip nie śmiał się wtedy.
Nawet on
rozumiał cenę.

 

7.

 

Została kupa ciał,
a w niej porządek,
którego nikt nie rozumie.

 

8.

 

Może to hańba,
że wrogom
należy się szacunek.

 

cdn.

[Berenika97]

@Łukasz Jurczyk

Tekst jest przemyślany. To bardzo dobra poetyka historyczna – łączy konkret z refleksją. Narrator jest w pewnym stopniu cynikiem, ale dostrzega odwagę wroga (Tebanie), ironizuje wobec Ateńczyków. Ostatni wers ("Może to hańba, że wrogom należy się szacunek") zawiera w sobie moralny niepokój, który wybija wiersz ponad kronikę.

Trochę nie pasuje mi słowo "kupa" - może za kolokwialne. Ale jeżeli to celowy zbieg - to o.k.

Świetnie przedstawiłeś bitwę pod Cheroneą - bardzo mi się podoba! :)))

[Łukasz Jurczyk]

@Berenika97 Dziękuję za opinię! Kolokwializmy w żołnierskim tonie będą się co jakiś czas przewijały w kolejnych częściach. Nie chciałem zawsze nadmiernie wygładzać narracji. W każdym razie będzie różnorodnie :)

 

Pozdrawiam