Powrót, ale nie do domu

[tie-break]

Wysiadam z pociągu na Zachodnim. Dochodzi siedemnasta.

Grudniowe podmuchy bawią się moją głową

jak piłką. Dworcowe zegary,

uwieszone peronom na szyi,

ostrą bielą odmierzają natarczywe przebłyski niedzieli.

 

Wiem, zbyt wiele chciałem;

trzeba umieć się poddać w odpowiednim momencie

szarpaniny z szarą godziną.

 

Teraz pragnę tylko być punktem,

który nie ma swojego właściwego miejsca,

którego nikt nie widzi,

który nic nie znaczy,

który postawiono przez pomyłkę,

który już na nic się nie przyda,

punktem, którego nie ma i nigdy nie było.

 

Pociąg odjechał ku dziesiątkom

innych punktów rojących się w ciemności miasta.

 

Schodzę do nieskończonych przejść podziemnych

przyjaźnie opustoszałych. W słuchawkach

sanah i Turnau śpiewają Sen we śnie Poego.

Do walizki schowałem jedynie samego siebie,

bo przyszedłem z niczym

i z niczym odejdę, jeśli tylko powiesz.

 

Ostatni zegar woła do mnie

bywaj!

 

 

Edytowane 54 minuty temu przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Amber]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

...brzmi jak szubienica, dobry wiersz. Pozdrawiam :)

[hania kluseczka]

@tie-break nigdy nie miałam takich myśli, ani nie czułam się odstawiona na bocznicę, to tylko można, wg mnie, samemu sobie zrobić:) 

[huzarc]

@tie-break czas ma zawsze wisielczy nastrój, a życie jak ten dworzec kolejowy jest obserwacją pociągów i aktualizacją ich rozkładów jazdy. Wiersz dobry, nasycony znaczeniami.

[Marek.zak1]

Jak się oczekuje dużo, często przychodzą rozczarowania i wtedy klimat, jak w Twoim, dobrym i poruszającym wierszu.