Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

kilkanaście kilogramów bezsilności

Wiktor Desiczewski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wiktor Desiczewski

Wiktor Desiczewski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

byłem workiem pełnym ziemniaków
od wujka spoza szumu miastowych ulic
wiedział co będzie zdrowsze

zawiozłaś mnie do domu
wprawdzie w bagażniku
ale byłem zbyt wielki na przednie siedzenia

nie minęły chwile
z pomocą sąsiada o takim miłym spojrzeniu
wpakowałaś mnie do ciemnej piwnicy

więc leżę i czekam
czasem zapalasz światło
wybierasz to co najlepsze i zanosisz na górę

jednak wiem że kiedyś
zdążysz mnie całkiem opróżnić
a ja zanim się spostrzegę obrosnę pleśnią

nie będzie morałów
i nie będzie złotych myśli na dobranoc
kiepskim kucharzom i tak wszystko jedno

Wiktor Desiczewski

Wiktor Desiczewski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

wiem, dzisiaj nietypowo hehe... ale oczywiście postarałem się w tą smutną balladę o worku ziemniaków wpleść myśli siebie samego.. czasem czuję się właśnie jak taki worek.. leżę sobie i mogę tylko czekać aż ktoś mnie powoli opróżni... tak chciałem właśnie przedstawić moją bezsilność :P jakoś mi się skojarzyło...

pzdr
wiktor

Jay Jay Kapuściński

Jay Jay Kapuściński

Opublikowano
Opublikowano

racja, ale to nie nasza wina, że większośc ludzi w kraju myśli tylko jak kogoś wycyckać albo na czymś zarobić.
dobry pomysł, nidopracowane wykonanie (poniżej dowiesz się dlaczego), nawet mi się podoba, pomimo uchybienia.

''byłem workiem pełnym ziemniaków
(...)
jednak wiem że kiedyś
zdążysz mnie całkiem opróżnić
a ja zanim się spostrzegę obrosnę pleśnią''
- to w koncu jestes czy byłeś??

jasiu zły

jasiu zły

Opublikowano
Opublikowano

Wiktor, to jest dobre, ciekawy koncept, mnie się podoba. Niby dosłowne, ale każdy może sobie zinterpretować i odnieść do różnych rzeczy. Te, jak to określasz, "nietypowe" idą ci coraz lepiej.
Pozdrawiam i czekam na więcej.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • P.Mgieł
      Popielniczka dni

      Przez P.Mgieł · Opublikowano

      kolejna noc i znowu nic się nie wydarzyło, poza tym, że jestem jeszcze bardziej zmęczony niż wczoraj. miasto oddycha jak stary pijak, kaszle neonami, a ja siedzę przy kuchennym stole, licząc okruszki po życiu, którego nie chciałem, ale które się przypętało. wszyscy mówią: „trzeba mieć cel”. ja mam tylko rachunki, puste krzesło i lustro, w którym ktoś zostawił moje oczy bez instrukcji obsługi. czasem myśl przychodzi cicho, jak stróż nocny, pyta, czy nie czas już zamykać, zgasić światło, oddać klucz. ale potem włącza się lodówka, pies sąsiadów zaczyna szczekać, a ja przypominam sobie, że nawet jeśli to wszystko nie ma sensu, to rano znów trzeba wstać, nawet bez powodu. i tak trwam — jak popielniczka pełna niedopalonych dni, które ktoś zapala z przyzwyczajenia.
    • EsKalisia
      Predestynacja/ Wolna wola

      Przez EsKalisia · Opublikowano

      Cel podróży nieznany Bóg jedyny wie On to wszystko I nic jednocześnie Czemu mi to robi Kiedyś myślałam, że wszyscy jesteśmy rodziną. Kiedyś myślałam że szczęśliwy jest kto chce Że spotkamy się wszyscy na kawie i ciastku Chcę zachować tę myśl Chce być Twą siostrą Zmielę ziarna kawy Rozpalę palenisko (choć zawsze robili to starsi) Zaparzę kawę Innym razem Zaproszę na szarlotkę
    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      @violetta Jesteś bardzo zdolna, powinnam się zainspirować... 
    • violetta
      Błogość

      Przez violetta · Opublikowano

      @KOBIETA w upalny dzień to fajnie czuć go:)
    • Azraell
      Po nic.

      Przez Azraell · Opublikowano

      Idzie dzień, za dniem – po nic. Spadł deszcz i zdechł – po nic. Wierny pies imieniem Bezsens mijam go przed wejściem lub wyjściem...   W drzwiach stojąc, o tym myślę: „On mnie nie porzuci”. A mnie nikt tam nie wpuści. Stoję, bo co mam z sobą zrobić? Nikt mi nie powiedział, jak się do siebie wchodzi.   Mijam dzień, Bezsens mija mnie. Chwytam za naderwaną smycz wmawiając sobie, że jeszcze wiem, gdzie idę - Czy tym właśnie jest niwecz?   Bezsens umie przynieść, nie trzeba nawet go prosić: kamień lub patyk, rzecz jest bez znaczenia. Przyniesie ci wszystko i z czasem ucieka.   Wczoraj mnie Bezsens zapytał: „Kim jestem?” Jestem senny i zmęczony, znów mnie ranek zastał. Jak Syzyf w ciemnościach, choć szukam dalej, nie wiem, jak przestać gonić za cieniem. Nieważne. W tym całym poplątaniu miażdżę stopy kamieniem.   „Bezsens, Bezsens, gdzie jesteś, wróć?” Cisza. Chwila... Tak - tu leży   Klękam nad nim i tracę część duszy, jakby bardziej, bez celu, gdy Bezsens nie żyje.   Kiedy łańcuch znika, wszystko jest jednakie: szare, a może wyblakłe. Nie wiesz, nie wiem. Nic nie jest jasne.   I tak wszystko idzie na marne, pośród zimnych kamieni. Martwe psy już nie zmienią nic.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...