Spowiedź deportowanego

[huzarc]

Wyspowiadał się nam ze wszystkich

tutejszych grzechów.

 

Zatrzymany i przesłuchany,

bo, rozumiecie,

żyje się tak, jak żyć pozwalają,

a alkohol naucza

przełamywania konwenansów

podczas nocnej jazdy na cmentarz,

 

niczym kry na rzece wspomnień,

w szkle butelki pękniętej na głowie.

 

Z jego klasy – a trzydziestu ich było –

żyje jeszcze siedmiu.

Gdy był jeszcze czas,

za dolary w reklamówce

przeszli przez granicę,

jak on,

 

i uciekli przed historią.

 

Tu i teraz

wzięty sam na sam,

przez nas na cel

 

zaraz będzie wracał

w zaplombowanym autobusie,

wprost do czasów szkoły,

w czarnoziemie Donbasu.

 

 

[Amber]

@huzarc Emigracja to przypadłość , którą każdy inaczej przechodzi. Dobry wiersz. Pozdrawiam.

[Tectosmith]

@huzarc

Rozumiem, o jaki obraz Ci chodzi, ale zauważ proszę, że w tej konstrukcji opisujesz dokładnie to samo, co dotyczy ogromnej części Polaków na emigracji.

I jedna uwaga — forma „my” mocno narzuca Twój własny punkt widzenia. Automatycznie wciąga czytelnika w perspektywę, której nie musi podzielać. W moim przypadku to nieadekwatne, dlatego wolałbym, byś unikał narracyjnego „my”, chyba że naprawdę obejmuje ono wszystkich. 
Pozdrawiam.