Istota człekopodobna

[poetaxyz]

Żebra boleśnie przebijają jej śnieżną skórę,

Usta opadają, a myśli są ponure.

Kropla wody spływa po krzywym karku,

Trafia na taflę i żarzy.

 

Huk. Patrzy za siebie.

Kark już skręcony.

Gdzie ona jest? Co tu robi?

Istota człekopodobna.

 

Czy ktoś widział jej oczy?

Leżą na ziemi, zdeptane.

Co to znaczyć może?

Gdy patrzy w lustro,

jedyne co widzi — to ludzkie fałszerstwo.

 

Dlaczego więc,

gdy spoglądamy w lustro,

widzimy wystające z ciała żebra,

oczy zaślepione,

glinę niedoskonale ukształtowaną?

 

To istota człekopodobna.

Wcieliła się w nas...

Tylko jak odebrać jej władzę

nad naszym życiem i losem?

[huzarc]

@poetaxyz

To jest ciekawy wiersz z wyraźnym klimatem, w którym ciało ujawnia się jako ontologicznie obce, okaleczone, a człowieczeństwo jako coś zafałszowanego, jako pasożyt, który się wciela w nasz obraz siebie. Emocjonalnie to działa.