houellebecqowi z wdzięcznością

[jeremy]

wszystko było po staremu
gdybym miał psa
pewnie machałby ogonem na powitanie
pustki trochę do wypełnienia
la ligą i rytualną masturbacją
na temat kobiet tych mniej atrakcyjnych
a przez to bardziej osiągalnych

wracałem jak się wraca
do pokojów gdzie mieszkali
niespodziewanie umarli
koszula na wieszaku
szachownica z początkiem królewsko-indyjskiej
widok na świątynię opatrzności bożej

mapa przykrywała terytorium
kiepscy poeci nie przestali wierzyć
w moc słowa
i prządki
które będą im układać głowy do snów

Edytowane 9 godzin temu przez jeremy
houellebecqowi z wdzięcznością (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@jeremy

To gorzki wiersz o samotności, rutynie i próbie nadania sensu codzienności przez odwołania do kultury - od La Ligi po literaturę.

Pokazujesz pustkę bez ozdobników, bez ucieczki w metaforę, która by ją osłodziła.

Ten obraz powrotu "jak się wraca do pokojów gdzie mieszkali niespodziewanie umarli" jest bardzo silny - ta koszula na wieszaku, niedokończona partia szachów. To doskonała materializacja uczucia, że żyje się w cudzym, opuszczonym życiu. Albo w swoim własnym, które już umarło, ale nikt nie zauważył.

Ale mnie zatrzymała dedykacja Houellebecqowi, ponieważ starałam się przeczytać jego wizję w książce "Uległość" - poległam na programie "Ciepło ogniska domowego" - to i tak dużo wytrzymałam. :)))

[jeremy]

@Berenika97

Ja go lubię najbardziej w "Możliwość wyspy" i "Mapa i terytorium" (ten koncept to w ogóle jest materiał na magisterkę). Tak, że świat to absurdalne miejsce i że bezsens, śmierć, niemożność nawiązania sensownej relacji i takie tam jojczenie. Nic tylko się zabić, ale i na to brak energii. I tak 3/4 książki jedzie po bandzie, a na koniec wybucha niemalże oldschoolowym romantyzmem, przywraca nadzieję, że gdzieś na dnie tego bagna czeka perła.

[Berenika97]

@jeremyNo widzisz, zaintrygowałeś mnie jego twórczością. :) 

[huzarc]

@jeremy

Ja też potrafię;)

Wszystko ładne, nowoczesne, takie ugruntowane we współczesnej pozie. 

 

Największy problem – poza, nie wyznanie
Wiersz bardziej udaje Houellebecqa, niż naprawdę mówi niepodrobionym głosem.
Jest samotny facet, piłka, masturbacja, mizoginia, ironia wobec Boga i poezji – czyli stały zestaw współczesnych, unowocześnionych chwytów. Nic nowego w rejestrze. Łatwe, egzystencjalnie mało aktualne, klisze ze świata, który zdołałam się zmienić i

szuka dopiero swej obecnej definicji. Wszystko rezonuje bardziej, jak dowcip o przegrywie niż wybijające się zdanie o czymś wartym zauważenia.

Środkowa scena – potencjał niewykorzystany, obrazki ładne:
Koszula, szachownica, widok na Świątynię Opatrzności – dobre rekwizyty, ale:

„wracałem jak się wraca” – puste, alogiczne,

„niespodziewanie umarli” – łopatologia, nic zaskakującego, 

świątynia - jako ironia wobec Opatrzności,  przewidywalna, jak każde programowe wygrażanie Bogu.  

Można by z tego zrobić bardzo mocną scenę o żałobie, ale zostaje raczej „ładnie ponuro”, taka teodycea na miarę epoki umęczonych na pluszowych krzyżu.

 

Końcówka strzela w autora seriami wydumań: 
„Mapa przykrywała terytorium” : a czemu nie odwrotnie /, kiepscy poeci wierzą w moc słowa” / ja choć kiepski, akurat nie wierzę, taka sytuacja/.

Trochę w tym projekcji wyższościowych,  trochę dekoracji, a najwięcej pozy.

 

W skrócie wiersz, owszem sprawny, ale mocno wtórny tekst–gest.

 

Ale oczywiście, w czasach postępującego analfabetyzmu, trzeba doceniać każdą próbę przełożenia myśli w poezję.

[jeremy]

@huzarc

Dziękuję - wezmę pod rozwagę Twoje wskazówki. Jedno tylko sprostowanie: Sam zdecydowanie zaliczam się do tejże grupy kiepskich poetów, ale cieszę się, że jestem w niej w tak doborowym towarzystwie jak Twoje.

[huzarc]

@jeremy Ja uważam się tylko za osobę „piśmienną”.  Za desygnat poety nie uchodzę, a i bliżej mi do towarzystw nie doborowych, co bardzo sobie cenię. Przynajmniej ego mam zdrowsze. Ale każdy należy, tam gdzie chce.