co robiłem siódmego lipca 2007 roku

[Rafał Hille]

może myślałem że ktoś umarł w Kamerunie
połknął kulkę 9mm oparty o jurtę
zostawioną przez turystów z Mongolii

:sam się martwiłem czy uda mi się
nie umrzeć przed końcem życia
oparty o gałkę loda czekoladowego

może liczyłem siniaki na sercu  

:sam kupowałem Alantan w aptece na wagę
licząc cierpliwie aż farmaceutka 
pochyli się przy najniższej szufladzie i
rozchyli poły kitla; podliczając ile by 
zarobiła pokazując własne dwie nogi

może wysiadałem z jakiegoś autobusu
z papierosem w zębach gotowym do odpalenia

:sam myślałem że wcale nie lubię tytoniu
ale lubię truć innych na wszystkie możliwe
sposoby za karę za to że wysysają szpik 
z kości i jedzą niezdrowo

 

może czekałem cały dzień na ciebie
:sam

 

 

 

 

[Amber]

@Rafał Hille Sadystycznie ludzki wiersz.

[Rafał Hille]

@Amber dziękuję za zostawienie śladu

[tie-break]

@Rafał Hille Dla mnie kluczem jest końcówka, bo ona skupia uwagę na idei czasu, a on jest w tym utworze kluczowy.

 

W kontekście czekania, czas jest obszarem, domagającym się zapełnienia czymkolwiek.

Uwaga podmiotu lirycznego wtedy zaczepia się o przypadkowe momenty, które nieoczekiwanie zaczynają drążyć wyobraźnię, ocierają się o randomowe emocje i uruchamiają pozornie niezwiązane ze sobą myśli. Myśli te jednak wyraźnie, w miarę zbliżania się do puenty w wierszu, coraz bardziej nasiąkają zniecierpliwieniem.

 

Ciekawa jest struktura tekstu - naprzemienne przemieszczanie się między probabilistyką a stanem psychicznym. Może - zawiera w sobie potencjał, wynikający z niedoskonałości pamięci.

:sam - jest jak hiperłącze do świadomości. Tym bardziej zakończenie wiersza, jako uświadomienie sobie, tym razem samotności w natłoku myśli, zjawisk i obserwacji, będących zapychaczami czasu, zostawia minorowe, dotkliwe wrażenie.