***

[Katarzyna Anna Koziorowska]

w ciszy rozsypuje się moje imię

jakby nie należało do nikogo

 

czasem budzę się w półśnie

i próbuję poskładać świat

z oddechów które przelatują przeze mnie jak obce ptaki

 

w mojej głowie rośnie mgła

szukam w niej ścieżek

ale każda prowadzi w tę samą ciemność

 

jestem lustrem które nie pamięta twarzy

i ciałem które nie ufa własnemu krokowi

 

a jednak w środku tli się iskra

cicha jak myśl

że może jutro udźwignie mnie jaśniejszy dzień

[Wędrowiec.1984]

@Katarzyna Anna Koziorowska Wiersz, niczym kartka z pamiętnika. Bardzo mi się podoba.

[KOBIETA]

@Katarzyna Anna Koziorowska

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 A jednak wciąż się tli :) światło w Twoim wierszu :) 

pozdrawiam :)