Pieszczoty mogilnych kochanków

[Simon Tracy]

Chciałbym pisać elegię wzniosłe
do Twego niedoścignionego,
 nieziemskiego piękna.
Hymny miłości rzeźbić na wieki
 trwałą uwielbienia strugą 
na Twych alabastrowych dłoniach
 i rześkiej,

ledwie zaróżowionej skórze szyi.
Lecz jak tutaj wierzyć
 w coś więcej niż śmierć?
Kiedy życie błądzi 
w jej podziemnych labiryntach, 
zapomnianych przez dusze i Boga.
Jak zerwać kajdany, narzucone przed najdawniejszymi eonami? 
Skute zaklęciami

wieszczy cmentarnych
 i ich podszeptów i wpływów.
Zderzam się z coraz 
agresywniejszą rzeczywistością.
 Pomiędzy światem śmierci a życia.
 Potęga tych bezlitosnych, 
przeciwstawnych sobie członów.
Chciałeś demony swe okrutne zachować losie w ciele

zaszczutego przez świat mężczyzny.
Umierał bez grzechu i bez winy. 
Anioły niosły jego trumnę. 
Płakały porzucone, wzgardzone,
 wychowane przez ghoule

dziatki - niebogi.

Nad mogiłą cichą, głęboką.
Deszcze, nawet latem

wyjątkowo chłodnym,

żaliły się drętwota zawisłego dżdżu. 
Trawy, dziwnie bujne, 
szemrzały do późna w noc,
 tworząc mogilny kobierzec zielony.

Pamiętaj Miła, jak pieszczę Cię co noc, zamknięty w śnie wiecznym. 
Słodkość niewysłowiona Twych ust,
 dzikość zespolonych ciał 
wśród drgających oddechów, 
nagłym uniesieniem,
 pot nasz sperlony wśród zakamarków, rozgrzanej, rozrzuconej pościeli. 

 

 

Przebudzenie - do zimnej jak lód. 
Ciemni, rodzącego się w bólach
 jesiennego przedświtu. 
Duch ucieka wspomnieniem o żywej miłości do ostatniej gwiazdy porannej.
Wszystko co mam jeszcze w sercu. 
Jest tylko dla Niej.
Trumna ciasna
 a w niej para kochanków się tłoczy
 w uścisku Erosa

zespolona po wieczność. 
Ciała ich zabrał czas leniwy.
 Kości bieleją w kontraście
 do dusznej ciemności. 
Zdobią ich łoże trumienne
 i pąki róż burgundowe
 i narcyze hadeskie 
i uwiędłe płatki maków
 co pól już ziemskich nie uświadczą.
Tak idę przed siebie bez celu.
 W noc tą rozbłysłą poświatą księżyca.
A kochankowie harcują cicho
 na przodzie mej koszulki.
A ja ostatni raz wchodzę w 
targany sennym powiewem wiatru las. 
Zza pasa wystaje broń.
W niej, załadowane ołowiane kulki.