przypole

[Czarek Płatak]

przypole

 

przedświt ostrza

kreatorzy nie biorą 

odpowiedzialności 

 

wszystko zaciskało usta 

wszystko krzyczało przez zamieć 

wszystko jest na swoim miejscu i śni

się wciąż 

 

nieswoje 

 

okna przez które wzrok skakał 

przestrzenie za które wybiegał 

grudki ziemi na naszych dłoniach 

 

 

 

 

Edytowane Środa o 09:03 przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Czarek Płatak

Wiersz o ucieczce i bezradności. To "przypole" i "przedświt ostrza" tworzą atmosferę zawieszenia – coś ma nastąpić, ale jeszcze nie nastąpiło.

Podoba mi się ten paradoks: "wszystko zaciskało usta , wszystko krzyczało" – cisza i krzyk jednocześnie, jakby świat był w sprzeczności sam ze sobą.

[Nata_Kruk]

@Czarek Płatak...  Czaru,  kreatorzy bawią się kreowaniem rzeczywistości,

mają nas gdzieś... dlatego wszystko (większość) zaciskało - zaciska usta, krzyczało - krzyczy,

bo to, co śnimy, non stop jest jakieś nieswoje... wymowne te grudy ziemi na naszych dłoniach.

"Przypole"... ach... prawie jak.. przedpole. 

Tyle "kłującychi" jaźń treści, to znak, że nie jest dobrze.

 

 

Edytowane Piątek o 11:49 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Te obrazki wplecione w nasze wydarzenia, no przecież, że nasze własne... to tak zwane tło, albo krajobraz.

I wyrzucić nijak się nie udaje tego towarzystwa, tego miejsca... chyba wciąż jest po to, żeby zrozumieć. 

Nam się jednak myśli, że już rozumiemy. 

 

Podstawiłam sobie swój obrazek do Twojego wiersza i tak mi wyszło.

Wszystkiego dobrego

 

Pozdrawiam :)

[Czarek Płatak]

@Natuskaa @Nata_Kruk @wierszyki @Waldemar_Talar_Talar @Rafael Marius @akowalczyk @Laura Alszer @Berenika97 @huzarc

 

dziękuje serdecznie