Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

To było jakiś czas temu. Byłem jeszcze małym budziczkiem. W zasadzie to wielkość ma się nie zmieniła, ale jednak to doświadczenie... Taaaa. Pamiętam, jakby to było wczoraj - ktoś zdjął mnie z półki. Byłem dumny, że to właśnie mnie, a nie inne, dotąd nieeksploatowane budziczki ktoś włożył do koszyka. Byłem czerwony, kwadratowy i miałem cudowne, plastikowe guziczki, wajcheczki i różne dziwne cudeńka. W zasadzie nie wiedziałem do czego służą, ale bardzo budzikowato wyglądały, czyli tak jak powinien wyglądać nowy zegareczek. Nigdy dotąd nie słyszałem swego brzmienia, jednak jakiś wewnętrzny głos mi mówił "pięć sześćdziesiąt, proszę", ale może to nie o to chodziło. W końcu ze mnie był mały budzik, więc skąd miałem wiedzieć co, co oznacza. Byłem dumny z tego, że tkwiłem w torebce z jakimiś innymi przyjemnie pachnącymi rzeczami. Chociaż mam wbudowany zegarek i powinienem wiedzieć ile tam siedziałem to niestety byłem małym budziczkiem, który tego nie wiedział. Dla mnie były to całkiem przyjemne chwile. Jednak wszystko co dobre szybko się kończy (tak kiedyś usłyszałem - jeszcze w sklepie). Postawili mnie na parapecie jakiegoś okropnie żółtego pokoju. Gdy nikt nie patrzył, podbiegł do mnie jakiś pomarańczowy stwór na czterech nogach, którego nigdy w sklepie nie widziałem. Miał długie nitki na twarzy, całkiem sztywne. Powąchał mnie i zbliżył jedną ze swoich kończyn. Zleciałem na podlogę i właśnie wtedy usłyszałem pierwszy raz swoją melodyjkę. Stwór uciekł, a do pokoju wpadła moja właścicielka.
- ty cholerny kocie - usłyszałem - jeszcze raz wejdziesz tutaj to pożałujesz!
Dzień dobiegł końca. Nastała noc. Było zimno, ale nikt nie pomyślał żeby włożyć mi kubraczek. Wzeszło słońce, a ja - niczym dostojny kogut zacząłem śpiewać swoją melodyjkę. Nagle! PAC! ale nie przejąłem się, śpiewałem nadal. PAC! to już drugi raz, teraz wyłem, lecz.... oderwałem się od podłoża, zawirowałem... TRACH! wylądowałem na przeciwległej ścianie. Kilkanaście chwil później na osiedlowym cmentarzysku budziczków. Po co wam to opowiadam, moi drodzy? Żebyście wiedzieli jak to, kurwa, trudno być budziczkiem!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Dagna – dziękuję za wrażliwą lekturę; forma na wzór japońskiej pieśni wiązanej, podam przykład:   Oto lutnista z malwą zatkniętą w miękki kołpak                               Kakei W żalu po krowie z czcią nawiedzamy łąkę wieczorową porą                              Bashō (30 i 31 strofa poematu z 1684 r. "W wichurze strof szalonych" w tłum. A. Żuławskiej-Umedy)   Co ma wół do lutnisty? – wół jest wizerunkiem boga poezji.
    • @MIROSŁAW C. miło mi, dziękuję i dobrej nocy :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      absolutnie nie :) fajnie jak ludzie się otwierają, chcą rozmawiać... chętnie czytam. "Obóz wzajemnej adoracji" przeczytam już jutro, bo na razie dobijam się oglądając mecz, dzięki za zaproszenie. Dobrej nocy :) @Rafael Marius takie uroki mieszkania w blokach... dzięki za komentarz i mam nadzieję, że nad Tobą  spokojnie :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @Naram-sin Może nie tylko że względów praktycznych tak było (palenie zwłok) lecz także z przyczyn duchowych właśnie, być może nie do końca uświadomionych lecz głęboko tkwiących w podświadomości. Człowiek jest mieszanką 5 żywiołów: ziemi, wody, ognia, powietrza i eteru (właśnie w takiej kolejności rozwojowej). Ziemia na pewno wróci do ziemi. Woda też - ale na pewien czas, dłuższy bądź krótszy. W przypadku grzebania zwłok w ziemi - dłuższy (powolne procesy gnilne). Natomiast w przypadku palenia zwłok woda zawarta w człowieku natychmiast przy pomocy ognia transformuje się w powietrze. Lecz tu nadal istnieje ryzyko powrotu (upadku) w postaci deszczu (nieprzypadkowo myśli przyrównuje się do chmur, które błądzą po czystym niebie, bo myśli to nadal sfera materii i włada nimi grawitacja). Natomiast po przekroczeniu powietrza i związanej z nim sfery myśli/chmur następuje wkroczenie w eter - czystą przestrzeń. To domena tzw.aniołów :) Można wierzyć, można nie wierzyć - lepiej badać/doświadczać samemu. Wracając do grzebania/palenia zwłok - kremacja przyspiesza cały proces wzrostu człowieka po śmierci. Z drugiej strony, może niektórzy muszą być grzebani... Mają doświadczyć cierpienia powolnego rozkładu.   
    • @Łukasz Jasińskinie zawsze jest sprawiedliwie. Okolice nosa są chyba szczególnie trudne dla specjalistów, bo niestety zdarza się dużo błędów. Ja jako małe dziecko strasznie się nudziłam w kościele (dlatego też uważam że nie powinno się dzieciom narzucać siedzenia w kościele, bo to jest wbrew ich naturze/ich ruchliwości i ciekawości), ale moja matka nic sobie z tego nie robiła. Pamiętam jak dziś, dokładnie pamiętam w której ławce siedziałam i znalazłam proszę sobie wyobrazić guzik no i co? No i sobie go wsadziłam do nosa, ale... najgorsze było przede mną, bo oto na ostrym dyżurze trafiłam na... no źle trafiłam... tak, że specjaliści w trakcie wyciągania owego guzika skrzywili mi przegrodę nosową tak, że się potem męczyłam przez pół życia... do czasu kiedy w końcu sie odważyłam na jej prostowanie. Gdzieś w okolicy nosa jest trójkąt śmierci z tego powodu leczenie wszelkich urazów w tamtej okolicy jest obarczone dużym ryzykiem. Ale oboje już o tym wiemy... tak samo jak wiemy, że niektóre choroby są nieuleczalne. To są trudne tematy, których nie powinno się zamykać w jednym zdaniu.   Dziękuję za dyskusję. Zajrzę do owej prozy. Życzę spokojnej nocy :)   
    • (po lekturze wiersza Kofty) Jak ony te wiersze piszo, niechlujnie i niepoprawnie. Czy same czytajo, co piszo? Ech te bazgroły – niestrawne. Czytać, to się tego nie da. Zapewne o jakiś bzdurach. By zmyć, spirytusu trzeba, świństwa na ścianach akurat. Jak ony te wiersze piszo, Czy ony wciąż muszą bluźnić? Rysujo, krzyczo, nie słyszo, Byle się tylko wyróżnić. Zwrócić na siebie uwagę. Zaznaczyć, że byłem tutaj, a babę malujo nagą, zwłaszcza jej cycki i uda. Jak ony te wiersze piszo, skąd znajo te bezeceństwa Pornografię oglądajo, a potem takie szaleństwa. Że chłop na chłopa naskoczy i coś tam mu w tyłek wkłada. Baba babę połaskocze. A fu, to się do Unii nada. Krycha!! "Roboty jest fura!! Szorować, co piszą pany. Od dziś musi być kultura, Szorujmy kible i ściany!"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...