Za zakrętem

[aniat.]

Czy potrafisz tak się zapomnieć,

by dzień zostawić za plecami,

by godziny nie uwierały,

w ciszę zaplątać się czasami?

 

Wsiąść do pociągu bez bagażu

i w szybie odbić swoje myśli,

które rozpłyną się w pejzażu

miasteczek, pól i sadów wiśni.

 

Potem wysiąść w miejscu nieznanym,

gdzie nie pamięta się imienia,

a drogowskazy pchają prosto

w stronę miękkiego nieistnienia.

 

Tasiemką drogi związać kroki,

by nie kusiły do powrotu,

w miejsca za ciasne przez nasze myśli

i dni z bezsensem tkwiące w roku.

 

Dogonić siebie za zakrętem,

swoim widokiem się ucieszyć,

ruszyć pod rękę w dalszą drogę

i w zapomnieniu lekko zgrzeszyć.

 

Edytowane 8 godzin temu przez aniat. (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@aniat.

To jeden z tych wierszy, które poszukują obecności, przywołują ludzki dotyk, patrzą na prosty gest, na cielesny wymiar istnienia. Ma w sobie przy tym lekkość, która potrafi zatrzymać i przyciągnąć oddechem obrazów, które słowa w nim spinają w sens, sens szeptu.

[aniat.]

@huzarc Dziękuję za komentarz. Ale w tym wierszu peelka raczej właśnie ucieka od obecności i ludzkiego dotyku, żeby pobyć ze sobą. Ale szanuję Twój sposób myślenia. Pozdrawiam ciepło.

[huzarc]

@aniat. zatem niech ucieka:) 

[Adler]

@aniat.

  Smutny ten Twój wiersz, wyłączyć czas i wsiąść w pociąg bez bagażu  w drogę do odzyskania siebie.

Fajnie, że widzisz drogę którą daje nadzieję, na nowe.

   

   

[aniat.]

@Adler …ale trochę optymizmu się w nim tli.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Adler]

@aniat.

lekki grzech w zapomnieniu?

Grzeszne myśli nie wróżą niczego dobrego. :))

[Kwiatuszek]

@aniat. Przeniosłam się do tego pociągu i zobaczyłam te sady i wiśnie. Pięknie to wszystko ujęłaś. Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.