Wieczór

[Simon Tracy]

Przez całą noc sięgałem dna.
Swojej duszy i w wódki butelce.
Otwieram oczy.
Niestety żyję.
Nie chcę.
Dziś ani jutro.
Tylko to życie powoduje
tak nieludzko zimny i opętańczy strach.
Ja wiem,

że pragniesz ze mnie wyjść duszo. Dość masz gnicia we wnętrznościach
jak w dawnym barakach.
Domu tej zagłady!
Ciebie się ogień ani woda nie ima.
Ciebie nie zdmuchną
nawet boskie, armatnie kule.
Zaglądają przez okna wybite, demony.
Ślady krwi na ganku.
Rany na ich umęczonych zezwłokach.
Barwią prawie na czarno
ich podarte i spalone
ogniem piekielnym koszule.

I Ty chcesz żyć?!
W tej skazanej

na męki wiekuiste krainie!?

Gdzie dzień jest koszmarem.
A nocą, ściany szepczą złowrogo
i pojawia się na nich wisielczy cień.
Nie czekaj dnia.
Ona już się zakochała.
Dlaczegóż się śmierci
w strofy wiersza przebrałaś?

[Berenika97]

@Simon Tracy To, co napisałeś, to krzyk rozpaczy. Pokazujesz piekło wewnętrzne takim, jakie jest. Mam nadzieję, że  to tylko literatura — rozumiem  twoją potrzebę ekspresji.

[Simon Tracy]

@Berenika97 Chciałbym czasami żeby moje wiersze nie były prawdą