Strażnicy słowa

[Whisper of loves rain]

Wśród bruzd historii, gdzie świt się przeciera,
rosły ich głosy jak drzewa nadziei —
ktoś z piórem jak skrzydłem przekraczał nieszczęścia,
ktoś w ciszy dopalał ostatnie marzenia.

 

Kochanowski pierwszy rozświetlał mrok,
gdy ból ojcostwa stawał się modlitwą ziemi;
Mickiewicz unosił naród jak wiatr sztandary,
prowadząc dusze tam, gdzie wolność nie zasypia.

 

Słowacki niósł ogień, co palił wątpliwości,
a Norwid uczył, że piękno kosztuje samotność.
Miłosz szukał prawdy na mapach sumienia,
Szymborska składała wszechświat z jednego pyłu słowa "być"

 

Tuwin — w śmiechu i zadumie —
kręcił światem jak karuzelą zdziwienia,
zwykłą codzienność zamieniając w cud,
który trwa do ostatniej kropki.

 

Ich strofy — żywe, wiecznotrwałe —
przepisały los narodu na ton serca.
Niosły Polskę w dłoniach jak płomień,
co nie gaśnie, dopóki ktoś czuwa.

 

Dziś pochylamy czoła nad każdym wersem,
który ocalił choć jedną chwilę człowieczeństwa.
Bo poeta nie znika, gdy gasną jego oddechy —
poeta trwa, dopóki drży w nas
choć jedna nuta jego słów.

 

A my — spadkobiercy ich świateł —
idziemy dalej, ścieżką między dźwiękiem a milczeniem,
niosąc w sobie tę starą prawdę:
że słowo może unieść świat,
jeśli wypowie je serce.

[Berenika97]

@Whisper of loves rain

Wiersz — nie tylko pamięć o wielkich, ale też zrozumienie, dlaczego oni są wielcy.

Interesujące zakończenie —polska poezja to żywa sztafeta pokoleń.

[Alicja_Wysocka]

@Whisper of loves rain To jest hymn. A hymny nie bolą, nie wchodzą pod skórę.

Puenta wybrzmiała we mnie jak ciche westchnienie, tam słowo naprawdę zaczęło drżeć. Dziękuję za tę ostatnią nutę, która nie gaśnie po przeczytaniu.