Uwodzicielka

[infelia]

Truchtając po mokrym piasku,
Nad morskim brzegiem,
Tak oczko puszczała zalotnie
W kierunku fal wzburzonych,

 

Że aż Neptun łepetynę wystawił
Znad wody i z trójzębem ruszył w pogoń
Za miłosną przygodą, chlup, chlup.
Przewracając kutry rybackie,

 

Ryczał na ratownika, co raczył zagwizdać
I czerwoną flagę wysoko wywiesił
Na widok potwora z Loch Mielno.
Reakcja mogła być tylko jedna,

 

Umięśnieni chłopaki z miasta,
Muskuły naprężywszy, przegnali
Stwora, a wiał aż do Szwecji.
Tymczasem pannica przystanąwszy

 

W cieniu latarni morskiej, hop, hop
Woła pomocy, licząc na zbawcę
W lśniącej zbroi lub anioła skrzydlatego:
„Ajaj, nawet paznokieć mnie boli, ojej, ojej!”

 

Łup, tup, łup – schody zadrżały, zza drzwi
Głowę wystawia pan Zenek szczerbaty,
Pachnący czosnkiem i fiołkami:
„Zapraszam na salony, pani kierowniczko.”

 

Dama przypomina sobie, że zostawiła
Włączone żelazko – i pyk, już jej nie ma.
Wszystko ucichło: i wiatr, i krzyki lodziarza,
Śmiech plażowiczów zamarł na ruch batuty.

 

Zostały tylko spojrzenia za kuracjuszką,
Piski i jęki, które się niosły i niosły.
Miał być tylko flirt i mruganie oczkiem,
Uwieść zdołała jedynie cień własny i echo.