Czy rozumiesz nie kochać

[Maksymilian Bron]

Czy rozumiesz

nie kochać kogoś,

kiedy lampy się zapalają,

tęsknić za mrocznawym morzem,

gdzie nie znajdą mnie wcale

 

Nie rozumiesz

tych niemych chwil,

gdy ktoś mówi,

a ciebie nie ma,

tyś horyzont

a życia wir

odpycha

w wewnętrzną przepaść

 

Czy rozumiesz

zebrania ludzi,

gdy nie szukasz nikogo,

zbyt znasz ich,

lecz nie możesz

wytropić sam siebie,

co tu robisz,

śmiejąc się na dnie?

 

Nie rozumiesz

szukającego,

który tabor

wiecznie ma w głowie,

który nie chce

nic dzierżyć na własność,

od pieniędzy

woli odpowiedź

 

Czy rozumiesz

moją samotność,

szczęście w sercu,

a obok jazgot,

który truje

sen i fantazje,

nie masz uciec gdzie,

aby zasnąć

 

Czy rozumiesz

nie kochać kogoś

i latami umykać w dal

Ja tak zawsze

w mym sercu miałem,

że wolałem nieznane

niż was

[Berenika97]

@Maksymilian Bron Ten wiersz brzmi jak manifest egzystencjalnej samotności – ale samotności wybranej, niemal dumnej. Refren „Czy rozumiesz , Nie rozumiesz" – pytanie i odpowiedź jednocześnie. Wiesz, że nikt nie zrozumie, ale i tak pytasz. A może pytasz właśnie po to, żeby potwierdzić swoją inność?„Tabor w głowie", „nie chcę nic dzierżyć", „wolę odpowiedź od pieniędzy" – to piękne, ale łatwo może się stać ucieczką przed bliskością. Czy naprawdę nie potrzebujesz nikogo, czy tylko się tak bronisz? Czy chcesz, aby samotność stała się więzieniem z wyboru? Takie pytania nasunęły mi się po przeczytaniu Twojego tekstu.