Zagłada domu rodu Doherty na Fussiler's Street

[Simon Tracy]

Nie pasuję do żadnej życiowej roli.
Widzicie, miejsce i czas skrojone
specjalnie dla mojego umysłu.
Despotycznego kłamcy

o nieistniejącym acz wielkim ego.
Dlatego mnie z czasem odrzucają poławiacze dusz.
Oni wolą się sycić blaskiem prawdy,
a nie zaśniedziałym,

skarlałym blaskiem sztucznych pereł.
Nie dla mnie piękne i czyste

oceany wrażliwości.
Więzić mnie będzie po wieczność.
Czarną smołą

i jadem trującym wypełniony,
Depresyjny, żelazny kubeł.
Zasypiam z wolna, pełen lęku i fobii.
Ściany mrużą już z wolna

swe mętnoszare oczy.
Kroki na schodach i szczęk zamka.
To duch przywołany.
Zagląda do wszystkich pokoi.

Uwierz.
Mnie nie męczą zjawy i wytwory mojego umysłu cierpienia.
Ten dom jest nawiedzony.
A ja jego, tysięcznym może duchem.
Co noc głębiej, w murach

i piwnicznych trzewiach uwięziony.
Męczy mnie bezsens.
Pustka ideowa.
Bezcelowość istnienia.
Zgniłem.
Spróchniałem.
Zblakłem

za zasłoną, brudnych okiennic.
Niespodziewani goście.
Strach i ciekawość.
Rzucona w kąt sypialni na piętrze, naftowa lampa.
Zagłada domu Dohertych.
Pożaru jasna łuna.
Demonie ognia, oczyść mnie z niewoli.
Mnie!

Tego domu, przeklętego piastuna.
Idź korytarzem światła duszo.
Do samego końca.
Do ognia piekielnego, jasnego lśnienia.